Ngënia dhe pirja e agjëruesit në harresë Pyetja: Nëse njeriu han apo pin në harresë gjatë agjërimit a duhet që ta shlyejë atë ditë apo jo? Sepse Pejgamberi -paqja dhe nderimet e Allahut qofshin mbi të- ka thënë: “Kush han në harresë . . .” dhe ka thënë: “Është ngrejtë nga ummeti […]
Njeriu është krijuar në këtë botë për të punuar vepra të mira që kur të ringjallet në botën tjetër të shpërblehet për punët e tij. Ai nuk është krijuar pa qëllim dhe nuk është lënë pa udhëzim, prandaj i lumturi është ai që punon për veten e tij punë të mira të cilat do ti gjejë tek Allahu e do të shpërblehet për to. Ndërsa i mjerë është ai që punon vepra të këqia e që do ta ketë edhe përfundimin të keq!
Prandaj shikojini veprat tuaja dhe llogarisni vetvetet para se të mbarojë jeta juaj, sepse vdekja është mbarimi i punëve dhe fillimi i shpërblimit.
Vdekja është afër, nuk dihet se kur zbret, edhe llogaria është e përpiktë, nuk dihet se kur do të jetë! Thinjat janë sinjalizuese për vdekjen, prandaj përgatituni për të, edhe vdekja e bashkëmoshatarëve është shenjë, prandaj priteni atë!
AJETI I PARË: Përmban dashurinë; sepse Allahu është Begatuesi, dhe begatuesi duhet në bazë të begative që jep. Dashuria ndahet na katër lloje: Dashuria që përmban shirk, e për këtë lloj thotë Allahu: “Dhe ka prej njerëzve të cilët zgjedhin (për adhurim) të tjerë përveç Allahut si shokë të barabartë (me Allahun). Ata i duan këta të adhuruar të tjerë si Allahun, por ata që besojnë, e duan Allahun më shumë. (El-Bekareh 165), deri te fjala e Tij: “Dhe ata nuk do të dalin kurrë prej zjarrit.” (El- Bekareh 167).
Dëshmia është fjala më e mirë, ajo është baza e fesë dhe themeli i saj. Ajo është fjala që filluan të dërguarit të thërrisnin në të -paqja dhe nderimet e Allahut qofshin mbi ta-. Gjëja e parë që filluan të dërguarit me popujt e tyre ishte fjala: Dëshmoni se nuk ka të adhuruar me të drejtë pos Allahut që të shpëtoni. Allahu i Lartësuar thotë: “Dhe Ne nuk dërguarm të dërguar vetëmse i shpallëm atij se nuk ka të adhuruar me të drejtë pos Allahut, prandaj adhurojeni atë” dhe çdo i dërguar i thonte popullit të tij: “Adhuroni vetëm Allahun ju vërtetë nuk keni adhurues tjetër që e meriton adhurimin pos Tij”.
Shirku është e kundra e teuhidit, nëse kuptimi i teuhidit është: Njësimi i Allahut në adhurim, shirku është: animi i diçkaje nga adhurimi për dikënd tjetër pos Allahut. Shirku është gjynahi më i madh, sepse Allahu i Madhëruar na ka lajmëruar se Ai nuk e fal atë nëse nuk pendohet prej tij, duke qenë se Ai (Allahu) i ka bërë obligim vetes së Tij mëshirën, kurse gjynahet e tjera veç tij (shirkut) janë nën mëshirën e Allahut, nëse don e dënon robin që e ka bërë gjynahin e nëse don e fal atë. Allahu i lartësuar në suren Nisa: 48 ka thënë:
“S’ka dyshim që Allahu nuk e fal atë që i bën shok Atij (në adhurim) dhe veç kesaj fal kë të dojë”.
Shirku i fshin të gjitha punët, ka thënë Allahu në suren Enam: 88:
“E nëse ato do të më bënin shok Mua (në adhurim) do tju fshiheshin atyre çka kishin punuar”
Dhe ka thënë: “Të është shpallur ty (o Muhamed) dhe atyre që ishin para teje nëse do më bënit shok Mua (në adhurim) do tu fshinin punët e juaj dhe do ishit prej të humburve” (Zumer: 65).
Fëmija urdhërohet për namaz në moshën shtatë vjeçare, dhe edukoret edhe me të rrahur (nëse është e nevojshme) kur mbush moshën dhjetë vjeçare, dhe i bëhet detyrë kur tw arrij moshën e pubertetit. Puberteti arrihet duke u shfaqur disa cilësi:
1. Nëse atij i del sperma me anë të epshit.
2. Nëse i dalin qime (të ashpëra) rreth organit të tij.
3. Nëse i del sperme me anë të ëndrave.
4. Apo mbush moshën pesëmbbëdhjet vjeçare.
Të njëjtën gjë e ka edhe fermra vetëmse i shtohet ardhje e zakoneve (mestruacioneve).
Sidoqë të jetë pretendimi i tyre është i kotë sepse përshembull sipas tezës së parë natyra del të jetë krijesë dhe krijuese në të njëtën kohë pra toka ka krijuar tokën, qielli ka krijuar qiellin, e kështu me radhë gjë e cila është e pamundur. Duke qënë se krijimi sipas kësaj teze është i pamundur atëherë sipas tezës së dytë është akoma edhe më i pamundur sepse përderisa vetë gjëja është e pafuqishme për të krijuar veten atëherë pamundësia e diçkaje ta krijojë atë gjë është edhe më e madhe sepse cilësia nuk mund të ekzistojë vetvetiu përkundrazi është e lidhur ngushtë me ekzistencën e vetë qënies së asaj gjëje, si mund ta krijojë?! Pasi që u vërtetua se gjëja është e krijuar rrjedhimisht dhe cilësia do jetë e krijuar (sh.p.:dhe e kundërta).
Akideja (besimi) është ajo që njeriu beson dhe e konsideron si fe, qoftë e mirë apo e keqe, qoftë rregullim apo shkatërrim. Ajo që kërkohet është besimi i saktë dhe ato gjëra që i janë obliguar robit, sepse në botë ekzistojnë ideologji të shumta, që me përjashtim të njërës prej tyre të tjerat janë të kota. Ai është besimi me të cilin erdhi libri i Allahut dhe Sunneti i të Dërguarit të Tij – Paqja, shpëtimi dhe nderimi i Allahut qoftë mbi të -. Ai është besimi islam, i cili është i pastër dhe i kulluar nga ndotja e shirkut, bidateve dhe kundërshtimeve. Ky pra është besimi me të cilin erdhi libri i Allahut, po ashtu për këtë argumenton Sunneti i të dërguarit të Allahut – Paqja, shpëtimi dhe nderimi i Allahut qoftë mbi të -, ky është Islami.