Sekreti i bereqetit në veprat dhe kohën e dijetarëve

Shëndeti dhe koha e lirë janë prej mirësive madhore që Allahu i Lartësuar ua ka dhënë shumë njerëzve, por fatkeqësisht ato shpesh nuk shfrytëzohen si duhet. Madje, në të shumtën e rasteve këto dy mirësi nuk vlerësohen, përveçse kur njeriu i humb dhe privohet prej tyre, ose kur sheh dikë që është tepër i angazhuar apo vuan nga ndonjë sëmundje e dukshme.

Ibn Abbasi tregon se i Dërguari i Allahut ﷺ ka thënë:
“Dy mirësi janë mashtruar në to shumë prej njerëzve: Shëndeti dhe koha e lirë”.
(Transmeton Buhariu)
Sahabiu Ebu Darda thoshte:
“O bir i Ademit! Ti je vetëm disa ditë; sa herë që kalon një ditë, ka kaluar një pjesë e jotja.”
Tabi’ini i njohur Hasan Basriu (v. 110 H) tregon:
“Kam parë njerëz që ishin më koprracë për kohën e tyre sesa për dirhemët (paratë).”

Duke parë rëndësinë e këtyre dy mirësive, vërejmë se dijetarët islamë në të gjitha kohërat e kanë njohur vlerën e shëndetit dhe kohës së lirë dhe i kanë shfrytëzuar ato në maksimum. Si rezultat i këtij mirëmenaxhimi, me dëshirën e Allahut ﷻ, ata kanë lënë pas vetes një numër të madh librash, nga të cilët kanë përfituar njerëzit brez pas brezi.
Dijetari Ibn Akil el-Hanbeli (v. 513 H) thotë:
“Nuk më lejohet të humbas kot as edhe një çast.
Nëse gjuha ime nuk mund të përsërisë apo të diskutojë me dikë, dhe sytë nuk mund të lexojnë; atëherë mendoj gjatë pushimit dhe nuk ngrihem derisa të kem vendosur çfarë do të shkruaj.
Allahu ﷻ më ruajti gjatë rinisë sime dhe ma lidhi zemrën me dijen, dhe nuk kam qëndruar kurrë me njerëz që merren me gjëra të kota, por vetëm me nxënës të dijes.”
Përkushtimi i tij bëri që të shkruante shumë libra, dhe ndër veprat e tij më të njohura është libri “el Funun”, i cili përbëhej prej 200 vëllimesh.
Historiani i madh Imam Dhehebiu e ka përshkruar këtë libër duke thënë:
“Nuk është shkruar në botë libër më i madh se ai.”
Thotë Ibn Xhema’a (v. 733 H):
“Është e domosdoshme që nxënësi i dijes të mos shoqërohet veçse me atë nga i cili merr dije ose i jep dije.
Nëse shoqërohet me dikë që ia humbet kohën dhe nuk i sjell dobi, atëherë ai duhet të gjejë mënyrën e duhur për ta ndërprerë këtë shoqëri para se ajo të forcohet.”
(Tedhkiratu es Sami’, fq. 83)
Për këtë arsye, shohim se ata që e kanë shfrytëzuar kohën, shëndetin dhe mundësitë e tyre, Allahu ﷻ i ka begatuar në punën dhe trashëgiminë që kanë lënë pas, duke lënë libra prej të cilëve përfitojnë breza të tërë:
• Dijetari i madh Neueuiu (v. 676 H):
Allahu ﷻ i dha begati të madhe në kohën e tij.
Librat e tij -të mëdhenj e të vegjël- kanë gjetur pranim të jashtëzakonshëm në mesin e  dijetarëve, si dhe te njerëzit e thjeshtë, dhe janë shëndrruar në librat më të përhapura në fushën e tyre, megjithëse ai jetoi vetëm dyzet e pesë vite!

Kur përmenden “Dyzet hadithet”, menjëherë kujtohet Libri i Neueuiut, megjithëse janë qindra  e qindra libra që kanë mbledhur dyzet hadithe, po ashtu Rijadus Salihin, Shpjegimi i Sahih Muslimit, etj.
• Imam Ibn Kajimi (v. 751 H) duke treguar për mësuesin e tij Ibn Tejmijen (v. 728 H), thotë:
“Kam parë tek Shejhul Islam Ibn Tejmije një forcë të jashtëzakonshme; në ecjen e tij, në të folurin e tij, në guximin e tij dhe në shkrimet e tij.
Ai shkruante për një ditë aq sa një person që merret me shkrime e shkruan për një javë ose më shumë.”
(El Uabil es Sajjib, fq. 185)
Imagjino: Ibn Tejmije shkruante për një ditë atë që një person që merret me shkrime e shkruante për një javë apo edhe më shumë!
Duke marr parasysh se ai cili thjesht kopjon tekstin e gatshëm para tij e ka shumë më e lehtë sa ai që shkruan dhe formulon një libër.
Dhe për këtë arsye, siç tregojnë nxënësi i tij Ibn Abdul Hadi (v. 744 H) dhe Dhehebiu (v. 748 H), nuk përjashtohet që librat e Ibn Tejmijes e tij të arrijnë më shumë se 500 vëllime.
Kjo është rruga e dijetarëve dhe e njerëzve me vendosmëri të fortë: ata e kuptojnë vlerën e kohës dhe të shëndetit, dhe shfrytëzojnë në maksimum mirësitë dhe mundësitë që u ka dhënë Allahu ﷻ.
Lusim Allahun t’na japë bereqet në kohën dhe mundin tonë.
Dr. Fatmir Strumi

Dosje: Histori, Koha, Shëndeti