Begatia e vërtetë e jetës

Nëse i shohim ditët që kalojnë me një shikim të mprehtë, do të vërejmë se shumë prej tyre kalojnë pa përfitim për shumicën e njerëzve. Për shumë njerëz, koha kalon pa kuptuar, një orë kalon si një çast, dita mbaron me një detyrë të vogël, dhe nata kalon me biseda boshe. Shumë prej nesh, kur shohim orën, befasohemi sesi ka kaluar nata. Kjo është gjendja e shumicës së njerëzve, përveç atyre që Allahu i ka mëshiruar, dhe ata janë të paktët.

Koha është po ajo kohë që sahabët e Profetit e përdornin për të lexuar Kuranin, dhe në të njëjtën kohë disa njerëz sot lexojnë të njëjtin tekst, por nuk arrijnë të përfitojnë njësoj. Disa prej njerëzve të dijes që lexonin libra të dijes në kohët e para arrinin të përfitonin më shumë se njerëzit sot, të cilët shpesh e humbasin kohën e tyre në gjëra të pavlera.

Kjo është gjendja e shumë njerëzve, veçanërisht për ata që harxhojnë natën me qëndrim zgjuar, pastaj flenë gjatë mëngjesit dhe humbasin mundësinë për të përfituar nga fillimi i ditës. Shumë njerëz harxhojnë orët e tyre të pasdites duke kërkuar pushim, dhe koha mbaron duke u marrë me biseda të pavlera, ndërsa netët kalojnë në shoqërim pa përfitim.

Jeta kalon pa ndonjë përfitim për shumicën e muslimanëve, dhe kjo është një nga format më të qarta të humbjes së kohës. Dhe kjo ndodh për ata që e kalojnë kohën e tyre në gjëra të lejuara, e jo të ndaluara. Si mund të jetë gjendja e atyre që e kalojnë kohën e tyre në gjëra të ndaluara? Allahu na ruajtë!

Nëse një musliman dëshiron të zbatojë atë që Ibn Kajjim e përshkruan në librin e tij “Tariku el Hixhratejn”, si një plan veprimi që mund të ndiqet nga zgjimi deri në kohën e gjumit. Ky plan është i mundshëm për të gjithë, por kërkon sukses nga Allahu. Ibn Kajjim, megjithëse vetë ishte praktikues i këtij programi, shprehej me përulësi se nuk kishte arritur të përjetonte plotësisht frytet e kësaj rruge.

Shumë nga të rinjtë e kësaj epoke kalojnë kohën e tyre në makina ose në vende ku nuk ka ndonjë përfitim personal ose për umetin. Për fat të keq, kjo është gjendja e shumicës së njerëzve sot, megjithëse ende ekziston e mira në umetin e Muhamedit (paqja qoftë mbi të). Kjo gjendje është veçanërisht e vërtetë për njerëzit e zakonshëm dhe për mëkatarët që e kalojnë kohën e tyre në mënyra që dëmtojnë veten dhe të tjerët.

Bereqeti i jetës është zvogëluar për shkak të humbjes së kohës dhe humbjes së bereqetit të kësaj kohe. Në një hadith, Profeti Muhamed ka thënë: “Kushdo që dëshiron të ketë bollëk në rizkun dhe jetën e tij, le të mbajë lidhjet e tij farefisnore.” Ky bereqet ndonjëherë nuk është një zgjatje fizike e viteve, por një zgjatje e produktivitetit dhe veprave të mira që e bëjnë të barabartë një jetë të shkurtër me një jetë të gjatë me plot dobi dhe bekime.

Një person mund të jetojë vetëm 30 ose 40 vjet, por në këto vite mund të arrijë të bëjë aq shumë sa dikush tjetër mund të arrijë në 60 ose 70 vjet. Veprat e tij të mira dhe shpërblimet e tyre shumëfishohen në mënyrë të tillë që ai arrin një nivel të veprave të barabartë me dikë që ka jetuar më gjatë. Kjo është një nga mrekullitë e berqetit të jetës. Shembujt më të qartë të këtij bereqeti janë dijetarët e mëdhenj si Imam Nevevi, i cili ndërroi jetë në moshën 45 vjeçare, por veprat e tij si “Rijadus-Salihin” dhe “El-Edhkaar” janë përdorur dhe lexohen nga të gjithë muslimanët deri më sot. Këto libra janë të nevojshëm për çdo musliman dhe janë bërë pjesë e pandashme e literaturës islame. Imam Neveviu gjithashtu shkroi komente mbi Sahihun e Muslimit dhe veprën madhore “El-Muhedheb”, edhe pse nuk e përfundoi këtë të fundit, vetëm se pjesa që ai ka shkruar është një mrekulli në vetvete.

Njerëzit mund të pyesin: “Si ka mundësi që dikush me një jetë kaq të shkurtër të bëjë kaq shumë?” Dhe përgjigjja është e thjeshtë: Bereqeti është nga Allahu. Por për ta arritur këtë bereqet, njeriu duhet të bëjë përpjekje dhe ta kërkojë atë duke shfrytëzuar mirë kohën e tij. Njerëzit sot harxhojnë orë të tëra pa përfitim, por ekzistojnë ende individë që, për shembull, lexojnë 15 orë në ditë dhe përfundojnë leximin e Kuranit çdo tre ditë. Këta individë ndjekin jetën normale, punojnë, vizitojnë të sëmurët, kujdesen për familjet e tyre, dhe megjithatë arrijnë të kryejnë kaq shumë vepra të mira.

Shumë njerëz e arsyetojnë mosveprimin e tyre duke thënë se janë shumë të zënë me punët e kësaj bote, por e vërteta është se kjo jetë nuk është vendi i qëndrimit tonë të përhershëm; ajo është vetëm një vend kalimtar, një vend për të mbjellë dhe të korrim në jetën e përtejme.

Gjendja e shumë njerëzve sot është se e kufizojnë veten vetëm në kryerjen e obligimeve të domosdoshme, si namazi, dhe shpesh e kryejnë atë me përqendrim të dobët. Nga ana tjetër, disa të tjerë e shohin fenë vetëm si adhurim pa punë. Por Islami është fe e balancuar, që kërkon adhurim, punë dhe një angazhim të përgjegjshëm në jetën e kësaj bote për të fituar shpërblimet e botës tjetër. Allahu na ka krijuar në këtë jetë për të mbjellë për jetën e përhershme, dhe kjo kërkon përpjekje, qofshin ato përfitime shpirtërore apo përpjekje për të fituar pasuri në mënyra të lejuara dhe për ta shpenzuar atë në rrugën e Allahut.

Shumë njerëz, megjithatë, jetojnë në të kundërtën e kësaj. Ata harxhojnë kohën e tyre të çmuar duke mos u kujdesur as për botën tjetër e as për këtë. Koha e tyre kalon duke bërë vetëm minimumin e detyrueshëm, pa një angazhim serioz ndaj jetës së tyre shpirtërore apo ndaj përgjegjësive të tyre në këtë botë.

Jeta është një vend për të mbjellë, dhe ata që e kuptojnë këtë dhe përpiqen me sinqeritet për të fituar kënaqësinë e Allahut, ata do të gjejnë bekim dhe shpërblim. Kështu që muslimani duhet të jetë i kujdesshëm në përdorimin e kohës së tij, ta kalojë atë në vepra të mira dhe të kujtojë qëllimin për të cilin është krijuar, duke ndjekur atë që Allahu e ka udhëzuar dhe duke mos e harruar jetën e tij të përhershme.

Njerëzit shpesh e harrojnë faktin që kjo jetë nuk është qëllimi i fundit, por është një mundësi për të mbjellë vepra të mira për jetën e përtejme. Profeti Muhamed ﷺ na ka mësuar të balancojmë jetën tonë mes adhurimit dhe punës, dhe të mos harrojmë asnjëherë se çdo vepër e mirë, qoftë e vogël apo e madhe, ka rëndësinë e saj për shpëtimin tonë në botën e përtejme.

Njeriu nuk duhet të harrojë as pjesën e tij nga kjo botë, por gjithashtu të kujdeset që të veprojë në mënyrë të tillë që jeta e tij të jetë një urë drejt lumturisë së përjetshme. Ajetet kuranore, si:

“قل إن صلاتي ونسكي ومحياي ومماتي لله رب العالمين”
“Thuaj: ‘Vërtetë, namazi im, adhurimi im, jeta ime dhe vdekja ime janë për Allahun, Zotin e botëve.'” (Kurani, 6:162)

Tregon se e gjithë jeta e një besimtari duhet të jetë për Allahun, çdo gjë që ai bën, nga veprat më të vogla e deri te përkushtimi i tij në adhurim, ka si qëllim kënaqësinë e Allahut dhe shpëtimin e tij në botën e përtejme.

Në këtë mënyrë, edhe zakonet e përditshme mund të kthehen në adhurime kur njeriu vepron me sinqeritet për hir të Allahut. Islami është fe e ekuilibruar, që inkurajon një jetë të disiplinuar, ku njeriu as nuk e neglizhon jetën e kësaj bote dhe as nuk e harron shpëtimin e tij për në botën tjetër.

Kjo është arsyeja pse Islami e nxit njeriun të mos harrojë pjesën e tij nga kjo botë, por edhe ta përdorë atë për të fituar shpërblim për jetën e përtejme. Siç thuhet në Kuran:

“ولا تنس نصيبك من الدنيا”
“Dhe mos harro pjesën tënde nga kjo botë.” (Kurani, 28:77)

Por gjithmonë duhet të kihet parasysh se asgjë në këtë jetë nuk duhet të na largojë nga detyrimet tona ndaj Allahut dhe përgatitja për botën e përtejme. Jeta është një provë dhe një mundësi për të mbledhur vepra të mira, duke u përgatitur për ditën kur do të takohemi me Zotin tonë. Në fund, njeriu duhet të kërkojë barazinë mes kërkimit të mirëqenies në këtë botë dhe përgatitjes për jetën e amshuar.

Marrë nga libri: “Komenti i Sahihut të Buhariut, kapitulli i sprovave”.

Autor: Abdul Kerim el Hudajr.

Përshtati: Fatjon Isufi

Dosje: begatia