Allahu thotë: “Përkujdesuni për namazet dhe në mënyrë të veçantë për namazin e mesëm dhe të jeni adhurues të Allahut”. Urdhërimi për faljen e namazit nënkupton kryerjen e tij në kohë dhe hapësirë por pa e përcaktuar specifikisht, kjo sepse koha dhe hapësira janë element të domosdoshëm në kryerjen e veprimit. Kurse për sa i […]
Atij që nuk i bëjnë sytë dobi, as veshët nuk i bëjnë dobi. Ndërmjet Allahut dhe njeriut ka një perde dhe po ashtu edhe ndërmjet njeriut dhe njerëzve të tjerë ka një tjetër perde. Ai që gris perden që ka ndërmjet tij dhe Zotit, edhe Zoti do t’i grisë atij perden që ka ndërmjet tij […]
Njeriu mbrohet nga shejtani, dhe e largon sherrin e tij si dhe ruhet prej tij duke plotësuar dhjetë shkaqe: 1- Duke i kërkuar mbrojtje Allahut prej shejtanit. Allahu i Lartësuar thotë: “E nëse të ngacmon ndonjë cytje prej shejtanit kërko mbrojtje nga Allahu, vërtetë Ai është Dëgjues, i Ditur”. Transmetohet në sahihun e Buhariut nga […]
1- Bindje ndaj urdhrit të Allahut të Lartësuar.
2- Bashkimi i salavatit të tij me nderimin që i bën Allahu i Lartësuar atij –paqja dhe nderimi i Allahut qoftë mbi të-, megjithëse ndryshojnë nga njëra tjera; sepse salavati jonë ndaj tij është lutje dhe kërkim, kurse salavati që i dërgon Allahu i Lartësuar atij është nderim dhe lavdërim, siç e kemi përmendur më parë.
3- Bashkimi me salavatet që i dërgojnë melaiket atij.
4- Përfitimi i dhjetë salavateve nga Allahu ndaj atij i cili i dërgon atij një salavat.
5- Allahu i ngre atij dhjetë grada.
6- I shkruan atij dhjetë të mira.
7- I fshihen atij dhjetë të këqija.
8- Shpresohet që atij t’i përgjigjet lutja kur e shoqëron me salivate para se të lutet, salavati e ngre lutjen tek Zoti i botrave të Lartësuar, (pasi ishte pezull mes qiellit dhe tokës para se të përmende salavatet).
9- Është shkak për ndërmjetësimin e tij –paqja dhe nderimi i Allahut qoftë mbi të- nëse i bashkëngjit me kërkimin e vendit të lartë për të, apo e përmend veçmas siç e përmendëm në hadithin e Ruvejfi[1].
10- Është shkak që të fallen gjynahet, siç e përmendëm më parë.
11- Është shkak që Allahu tia largojë robit preokupimin e tij.
12- Është shkak që robi të jetë pranë tij –paqja dhe nderimi i Allahut qoftë mbi të- ditën e gjykimit. E për ketë kemi përmendur më parë hadithin e Ibn Mesudit –Allahu qoftë i kënaqur prej tij-[2].
13- Salavati zë vendit e sadakasë tek ai i cili nuk ka mundësi të japë sadeka.
14- Është shkak që robit t’i kryen nevojat.
15- Është shkak që Allahu dhe melaiket e Tij të dërgojnë salavate atij që dërgon salivate[3].
16- Është pastrim për atë që e dërgon salavatin.
Imam Ibn Kajimi në librin e tij “Ed-Da ue ed-Deua” (faqe: 282) thotë: “Mos mendo se fjala e Allahut të Lartësuar: “Me të vërtetë të devotshmit janë në mirësi dhe keqbërësit janë në zjarr” (Infitar: 13-14) është e veçantë vetëm për botën tjetër, por përkundrazi ata janë në mirësi në të tre vendbanimet e tyre (në dynja, varr dhe në ahiret) si dhe ata të tjerët janë në zjarr në të tri vendbanimet e tyre.
E ku ka më mirësi në dynja se sa devotshmëria e zemrës, qetësisë së shpirtit, njohjes së Zotit të Lartësuar dhe dashurisë së Tij, dhe të punosh ashtu siç donë Ai?! Dhe a ka jetë në realitet veç jetës së zemrës së pastër?!
Allahu i Lartësuar e ka lavdëruar të dashurin e Tij Ibrahimin –alejhi selam- për zemrën e pastër të tij ku thotë: “Dhe prej pasuesve të tij është Ibrahimi kur i erdhi Zotit të tij me zemër të pastër” (Safat: 83-84) si dhe ka thënë për tu kur ai tha: “Ditën që nuk bën dobi as pasuria e as fëmija veç atij që vjen me zemër të pastër” (Shuara 88-89).
Zemra e pastër është ajo zemër e cila është e pa cenuar nga shirku, smira, urrejtja, koprracia, mendjemadhësia, dashurisë së dynjasë dhe postit. Ajo është e pa cenueshme nga çdo gjë që të largon nga Allahu, si dhe është e pa cenueshëm nga çdo dyshim që kundërshton lajmin e Tij, si dhe është e pa cenueshme nga çdo epsh që kundërshton urdhrin e tij, si dhe është e pa cenueshme nga çdo dëshirë që bie ndesh me dëshirën e Tij, ajo është e pa cenueshme nga çdo ndarje që e ndan atë prej Allahut.
Sa i përket fjalës së Allahut “ . . . dhe ndaloi të thoni për Allahun atë që nuk e dini se është e vërtetë” (Araf: 33) është gjynahu më i rëndë se të gjitha gjynahet e tjera te përmendura në këtë ajet[1]. Prandaj është përmendur në gradën e katërt prej gjërave të ndaluara për të cilën kanë ndaluar të gjitha legjislacionet e feve, si dhe kjo nuk lejohet në asnjë lloj mënyre apo gjendje, si dhe nuk është vetëm se e ndaluar. Kjo nuk është si mishi i ngordhur, apo gjaku i mpiksur, apo mishi i derrit të cilat lejohen në disa raste.
Gjërat që janë të ndaluara janë dy lloje: të ndaluara në vetveten e tyre të cilat nuk lejohen në asnjë rrethanë, si dhe të ndaluara prej rrethanave, ndalohen në një kohë e lejohen në një tjetër.
Allahu i Lartësuar ka thënë për ata që janë të ndaluara në vetveten e tyre:
قُلْ إِنَّمَا حَرَّمَ رَبِّيَ الْفَوَاحِشَ مَا ظَهَرَ مِنْهَا وَمَا بَطَنَ
“Thuaj: “Zoti im i ndaloi vetëm të këqijat e turpshme, le të jenë të haptë ose të fshehta”, pastaj përmendi gjynahet më të mëdha prej tyre ku thotë:
وَالإِثْمَ وَالْبَغْيَ بِغَيْرِ الْحَقِّ
“ndaloi mëkatin, ndaloi shtypjen e tjetrit pa të drejtë”, më pas përmendi atë që është më e madhe se këto dhe tha:
وَأَن تُشْرِكُواْ بِاللّهِ مَا لَمْ يُنَزِّلْ بِهِ سُلْطَاناً
“ndaloi t’i mveshni Allahut shok pa pasur për të kurrfarë argumenti”, pastaj përmendi atë që është më e madhe dhe tha:
وَأَن تَقُولُواْ عَلَى اللّهِ مَا لاَ تَعْلَمُونَ
“dhe ndaloi të thoni për Allahun atë që nuk e dini se është e vërtetë”.
Shejtani shikon që ta urdhëroj njeriun për të bërë gjynahe, ia zbukuron ato atij si dhe e nxit në to. Ai e bën njeriun që t;i shikojë gjynahet prandaj ruajtja prej tij është që njeriu ta bëjë armik atë, të ruhet në mënyrën më të mirë prej tij, të jetë syçelur dhe vigjilent, si dhe të ketë kujdes nga gjërat që armiku i tij kërkon prej tij kur ai është i pavëmendshëm. Shejtani kërkon që ta pengojë njeriun me njërën prej shtatë pengesave të tij, disa prej këtyre pengesave janë më të rënda se disa të tjera, si dhe shejtani nuk zbret nga pengesa më e rëndë tek pengesa më e lehtë se ajo vetëm nëse tregohet i pamundur që ta plotësoj pengesën më të rëndë.
Pengesa e parë: mundohet që ta pengojë njeriun duke e bërë që ta mohojë Allahun dhe fenë e Tij, ringjalljen, cilësitë e Tij të larta si dhe të mohojë atë që iu shpall të dërguarve.
Nëse ai e arrin këtë prej njeriut atëherë ftohet zjarri i armiqësisë që ka ndaj tij dhe rehatohet.
Pengesa e dytë: është pengesa ë risive apo bidateve në fe. Ky bidat ose do të jetë që të besojë të kundërtën e asaj për të cilën janë dërguar Pejgamberët e që për të janë zbritur Librat ose do të jetë në adhurimin e Allahut me atë që ai nuk ka urdhëruar, si gjendet dhe mënyrat e shpikura në fe prej të cilave Allahu nuk pranon asgjë prej tyre. Në të shumtën e rasteve këto dy llojet e bidateve janë të lidhura me njëra-tjetrën e rradhë mund të ndodhi që të ndahen, siç kanë thënë disa: Bidati i fjalëve u martua më bidatin e punëve; kurse dhëndri ishte i preokupuar me dasmën, e nuk ishte për tu çuditur kur fëmijët që lindën prej imoralitetit u shpërndanë në vendet Islame, e prej tyre ankohen njerëzit dhe vendet tek Allahu i Lartësuar.
Shejhu ynë (Ibn Tejmije) ka thënë: u martua mohimi i vërtetë me bidatin e shthurur dhe lindi prej tyre: humbja e dynjasë dhe e ahiretit.
A lejohet që mjeku të gënjejë pacientin?