Kur do ta arrijmë përkushtimin e sahabëve në namazin e tyre?

💎 Kur do ta arrijmë përkushtimin e sahabëve në namazin e tyre?

Ebu Davudi përcjell në “Sunen”-in e tij (nr. 198) nga Xhabir ibn Abdullahu – Allahu qoftë i kënaqur me të – i cili ka thënë:

“Dolem me të Dërguarin e Allahut ﷺ në betejën e Dhaturr-Rika‘ dhe një burrë prej muslimanëve vrau gruan e një idhujtari, dhe burri i saj u betua duke thënë: ‘Nuk do të ndalem derisa të derdh gjak mes shokëve të Muhamedit!’ Pastaj doli të ndjekë gjurmët e Profetit ﷺ.

Kur i Dërguari i Allahut ﷺ u ndal në një vend për pushim, tha:

‘Kush do të qëndrojë roje për ne?’

Një burrë prej muhaxhirëve dhe një prej ensarëve u ofruan, dhe Profeti ﷺ u tha: ‘Qëndroni në hyrje të kësaj gryke.’

Kur arritën në hyrje të grykës, muhaxhiri u shtri të flejë, ndërsa ensari u ngrit në namaz. Idhujtari erdhi dhe, kur pa siluetën e tij, e kuptoi se ishte rojë për ushtrinë, dhe kështu e qëlloi me një shigjetë që i hyri në trup. Ensari e nxori shigjetën dhe vazhdoi namazin. Ai e qëlloi për së dyti, e pastaj për së treti.

Atëherë ai u përkul në ruku e pastaj ra në sexhde. Më pas shoku i tij (muhaxhiri) u përmend, dhe kur pa gjakun në trupin e ensarit, tha:

‘SubhanAllah! Përse nuk më zgjove që në shigjetën e parë?’

Ai tha: ‘Po lexoja një sure dhe nuk desha ta ndërprisja.’”

📚 Këtë hadith e ka vlerësuar me zinxhir të mirë (hasen) shejh Albani në Sahih Sunen Ebi Davud (nr. 193).

🔹 Komentimi dhe mësimet nga hadithi:

Jeta e Profetit ﷺ dhe e shokëve të tij mbetet burim i pashtershëm frymëzimi. Jeta e tyre ishte shembull i besimit të fortë dhe dashurisë së sinqertë për Allahun dhe të Dërguarin e Tij.

– Në këtë hadith, Xhabir ibn Abdullahu – Allahu qoftë i kënaqur me të – rrëfen duke thënë: “Dolëm bashkë me të Dërguarin e Allahut ﷺ – duke nënkuptuar betejën e Dhaturr-Rikaʿ.”

Ndërsa dijetarët kanë pasur mendime të ndryshme në përcaktimin e kohës së saktë të kësaj beteje:

– disa kanë thënë se ajo ndodhi në vitin e katërt hixhri,

– të tjerë kanë thënë në vitin e pestë,

– dhe një grup tjetër – që është më i saktë sipas shumë studiuesve të njohur – ka thënë se ajo ndodhi pas betejës së Hajberit, dhe këtë mendim e kanë përkrahur shumica e kërkuesve (studiuesve verifikues).

– Profeti ﷺ doli drejt krahinës së Nexhdit për tu përballur me fiset Benu Muharib dhe Benu Tha‘lebeh bin Sead bin Gatafan. Kjo betejë u quajt “Dhaturr Rrika” sepse muslimanët u përballën me lodhje dhe vështirësi të shumta, aq sa këmbët e tyre u çanë nga ecja, dhe i lidhën me copa pëlhure – prandaj edhe beteja mori këtë emër.

– Ai (Xhabiri) tha: “Një burrë (nga myslimanët) e qëlloi një grua të një burri prej idhujtarëve”, që do të thotë: e vrau atë.

Atëherë burri i asaj gruaje idhujtare u betua dhe vendosi me ngulm, duke thënë: “Nuk do të ndalem – pra nuk do të kthehem pas, derisa të derdh gjak prej shokëve të Muhamedit ﷺ”, d.m.th. derisa të vrasë dhe të marrë hak ndaj myslimanëve për vdekjen e gruas së tij që të hakmerret për të.

Pastaj, ai doli duke ndjekur gjurmët e të Dërguarit të Allahut ﷺ, që do të thotë: ndiqte shenjat e hapave të Profetit dhe të ushtrisë së tij.

“Atëherë i Dërguari i Allahut ﷺ u ndal në një vend për të pushuar e për të kaluar natën. Pastaj ai tha:

‘Kush është ai që do të na ruajë sonte?’ – d.m.th. kush do të qëndrojë rojë ndërsa ne flemë?

U ofruan menjëherë një burrë nga muhaxhirët dhe një burrë nga ensarët, pra dy burra iu përgjigjën thirrjes së Profetit ﷺ dhe dëshironin të merrnin përsipër ruajtjen.

Profeti ﷺ u tha atyre: ‘Qëndroni në hyrjen e shtegut (të grykës)’, d.m.th. në vendin e hyrjes së tij. Fjala “shib” nënkupton rrugën që kalon midis dy maleve.

Xhabiri (Allahu qoftë i kënaqur me të) rrëfen: ‘Kur ata të dy dolën te hyrja e grykës, muhaxhiriu u shtri për të fjetur, ndërsa ensariu u ngrit për të falur namaz, duke ruajtur në të njëjtën kohë njerëzit.’

“Pastaj ai erdhi – domethënë mushriku (idhujtar), dhe kur pa siluetën e ensarit, e kuptoi menjëherë se ishte një rojtar që ruante ushtrinë.

Atëherë mushriku e qëlloi me një shigjetë, e cila e goditi ensarin dhe u ngul në trupin e tij. Ai e nxori shigjetën dhe vazhdoi të qëndronte në këmbë duke u falur.

Mushriku e qëlloi për herë të dytë dhe të tretë, por ai prapë nuk e ndërpreu faljen. Vetëm pasi e goditi me tre shigjeta, ensari u përkul për në ruku e më pas ra në sexhde.

Në atë çast shoku i tij muhaxhiriu u zgjua dhe pa gjakun që rridhte nga trupi i ensarit. Kur mushriku e kuptoi se ata e kishin vënë re dhe e kishin zbuluar, u largua me vrap.

Muhaxhiriu i tha: “SubhanAllah! Pse nuk më zgjove që në goditjen e parë?”

Ensari iu përgjigj: “Unë isha duke lexuar një sure dhe nuk më pëlqeu ta ndërprisja!”

Ai zgjodhi të përfundonte leximin e Kuranit, përkundër dhimbjes dhe gjakut që rridhte, sesa të ndalonte adhurimin për të shpëtuar nga rreziku — një dëshmi e thellësisë së përkushtimit, përulësisë dhe dashurisë së tij për namazin.”

📚 “Ed Durar es Senije”

Përshtati: Fatjon Isufi

Dosje: Histori