Mirësia e Medines, edukata e banimit në të dhe vizitës së saj -pjesa e parë-

Mirësia e Medines, edukata e banimit në të dhe vizitës së saj

Falënderimet i përkasin vetëm Allahut, Atë e lavdërojmë, ndihmë dhe falje prej Tij kërkojmë. Kërkojmë mbrojtje tek Allahu nga të këqijat e vetëve dhe punëve tona. Atë që e udhëzon Allahu s’ka kush që ta humbë dhe atë që e humb Allahu s’ka kush  ta udhëzojë. Dëshmoj se nuk ka të adhuruar tjetër me të drejtë përveç Allahut, Një i pashoq dhe dëshmoj se Muhamedi është rob dhe i dërguar i Tij, i dashur i ngushtë i Tij dhe i zgjedhuri i Tij nga të gjitha krijesat. E dërgoi Allahu para se të ndodhë kijameti përgëzues dhe qortues, thirrës për tek Allahu me lejen e Tij dhe pishtar ndriçues, e udhëzoi umetin e tij për çdo të mirë dhe ia tërhoqi vërejtjen nga çdo e keqe. O Allah çoji salavatet, përshëndetjet dhe bekimet e Tua mbi të, mbi familjen e tij, mbi shokët e tij dhe mbi gjithë ata që ecin në rrugën e tij dhe pasojnë udhëzimin e tij deri në ditën e gjykimit.

 E më pas :

Me të vërtetë qyteti i Profetit të ndershëm -paqja dhe nderimet e Allahut qofshin mbi të- është qyteti i mirë (Tajbete et-Tajjibeh), djepi i shpalljes, vendi në të cilin zbriste Xhibrili i sinqertë për tek Profeti fisnik.

Është qyteti në të cilin kthehet dhe mblidhet besimi, vendtakimi i muhaxhirëve dhe ensarëve, atdheu i atyre që përgatitën vendin dhe besimin (për pritjen e muhaxhirëve), kryeqyteti i parë i muslimanëve, në të u ngritën flamujt e xhihadit për në rrugë të Allahut, prej saj u nisën ushtritë e së vërtetës për ti nxjerrë njerëzit nga errësirat në dritë, prej saj u shpërnda drita e udhëzimit e cila e ndriçoi rruzullin tokësor, është vendi tek i cili u shpërngul Profeti -paqja dhe nderimet e Allahut qofshin mbi të-, në të jetoi gjatë gjithë jetës së tij (pas shpërnguljes), në të vdiq, në të u varros, prej saj do të ringjallet, varri i tij do të jetë i pari që do të hapet për ringjallje dhe nuk dihet për asnjë profet në mënyrë të prerë se ku është varri i tij përveç Profetit (Muhamed) -paqja dhe nderimet e Allahut qofshin mbi të-.

Këtë qytet të bekuar e ka nderuar dhe e ka veçuar Allahu i Lartësuar  duke e bërë vendin më të mirë, pas Mekes. Tregon për veçimin dhe vlerësimin e Mekes ndaj Medines, fjala e Profetit -paqja dhe nderimet e Allahut qofshin mbi të- kur e nxorën kafirat nga Meka  dhe u drejtua për në Medine si muhaxhir, tha duke iu drejtuar Mekes: “Pasha Allahun, ti je vendi më i mirë (më i zgjedhur) prej tokës së Allahut, je vendi më i dashur tek Allahu dhe sikur të mos më nxirrnin prej teje nuk do të dilja“. (Transmeton Tirmidhiu, Ibn Maxheh dhe hadithi është i saktë).

Ndërsa përsa  i përket një hadithi që i mveshet Profetit -paqja dhe nderimet e Allahut qofshin mbi të- ku thuhet se ai ka thënë: “O Zot Ti më nxorre nga vendi më i dashur tek unë (Meke) prandaj më bëj të banoj tek vendi më i dashur tek Ti (dmth Medine)“, ky është hadith meudu (i shpikur) dhe kuptimi i tij nuk është i saktë sepse kjo thënie tregon sikur gjëja më e dashur tek Profeti -paqja dhe nderimet e Allahut qofshin mbi të- është tjetër nga ajo që është më e dashur tek Allahu  dhe anasjelltas (gjë e cila nuk është e vërtetë). Dihet se dashuria e Profetit -paqja dhe nderimet e Allahut qofshin mbi të- është  pasuese e dashurisë së Allahut dhe nuk mund të jetë gjëja më e dashur tek Allahu diçka ndërsa tek Profeti diçka tjetër.

 *E pashë të arsyeshme ta shkruaja këtë broshurë rreth mirësisë së këtij qyteti të bekuar, të sqaroja edukatën (rregullat) e banimit në të dhe të vizitës së tij. Do përmend në këtë broshurë disa nga vlerat dhe mirësitë e Medines, pastaj rregulla dhe edukata të banimit në të, pastaj disa nga rregullat e vizitës së saj.

 –Nga mirësitë e këtij qyteti të bekuar është se Allahu e ka bërë Medinen harem (vend të shenjtë) e të sigurt ashtu siç e ka bërë Meken harem (vend të shenjtë) e të sigurt. Është transmetuar nga Profeti -paqja dhe nderimet e Allahut qofshin mbi të- se ka thënë: “Me të vërtetë Ibrahimi e ka bërë Meken vend të shenjtë dhe unë e kam bërë Medinen vend të shenjtë“. (Transmeton Muslimi).

Qëllimi këtu me bërjen e Mekes vend të shenjtë nga Ibrahimi dhe të Medines nga Profeti është vetëm shfaqja dhe nxjerrja në dukje e kësaj shenjtërie sepse në të vërtetë është Allahu Ai që e ka bërë të shenjtë këtë dhe atë.

I ka veçuar Allahu këto dy vende me këtë cilësi (shenjtërinë) dhe nuk ka argument të saktë që tregon për shenjtërinë e ndonjë vendi tjetër përveç Mekes dhe Medines. Përsa i përket asaj që është përhapur nëpër gjuhët e shumë njerëzve se xhamia Aksa është e treta e Dy Haremeve kjo është gabim sepse nuk ka harem të tretë, mirëpo shprehja e saktë është të thuhet: E treta e dy xhamive madhështore dhe të nderuara. Është transmetuar nga Profeti -paqja dhe nderimet e Allahut qofshin mbi të- argument që tregon për mirësinë e këtyre tre xhamive dhe vizitës së tyre me qëllim që të falë namaz në to ku thotë: “Nuk lejohet të ndërmerret udhëtim përveçse për në tre xhami: Mesxhidul Haram (Qabe), në këtë xhaminë time (Medine) dhe në xhaminë Aksa“. (Transmeton Buhari dhe Muslim).

Qëllimi me fjalën harem në Meke dhe Medine është toka që gjendet brenda kufijve rrethues të çdonjërit prej këtyre dy qyteteve, ky është haremi, kurse përsa i përket asaj që është përhapur: të quajturit harem vetem xhaminë e Profetit -paqja dhe nderimet e Allahut qofshin mbi të- kjo është gabim sepse nuk është vetëm xhamia e Profetit -paqja dhe nderimet e Allahut qofshin mbi të- harem, përkundrazi e gjithë Medineja është harem që nga mali Ir deri tek mali Theur dhe çfarë ka ndërmjet dy anëve të saj. Ka thënë Profeti -paqja dhe nderimet e Allahut qofshin mbi të-: “Unë e kam bërë haram të këputen pemët (bimët) dhe të vritet gjahu ndërmjet dy anëve të saj (Medines)“. (Transmeton Muslim).

Siç dihet sot qyteti i Medines është zgjeruar shumë saqë një pjesë e qytetit ka dalë jashtë haremit, prandaj nuk mund të thuhet se të gjitha ndërtesat që gjenden sot në Medine janë në harem, ato ndërtesa që gjenden brenda kufijve janë harem ndërsa ato ndërtesa që kanë dalë jashtë kufijve të haremit u thuhet se janë pjesë e Medines por jo në harem. Është transmetuar nga Profeti -paqja dhe nderimet e Allahut qofshin mbi të- caktimi i kufijve të haremit duke thënë se: Harem është ajo që gjendet ndërmjet dy anëve të saj, ose: Ajo që është mes dy guroreve të zeza (harratejni), ose: Ajo që është mes dy maleve, ose: Ajo që është mes malit Ir dhe malit Theur. Nuk ka asnjë lloj kundërshtimi mes këtyre shprehjeve sepse pjesa më e vogël është e përfshirë në pjesën e madhe, çfarë ka ndërmjet dy anëve të saj është harem, çfarë ka mes dy guroreve të zeza është harem, çfarë ka mes malit Ir dhe Theur është harem. Në qoftë se për një pjesë jemi në dyshim a është apo jo pjesë e haremit atëherë gjëja më e mirë është ta konsiderojmë prej çështjeve të cilat nuk janë të qarta (el mushtebihat) dhe na ka mësuar Profeti -paqja dhe nderimet e Allahut qofshin mbi të- se rruga më e mirë në këto lloj çështjesh të paqarta është të zgjedhësh më të sigurtën, siç thotë në hadithin e transmetuar nga Numan bin Beshir, hadith për të cilin kanë rënë dakort që është i saktë: “Kush iu largohet gjërave të paqarta ka shpëtuar fenë dhe nderin e tij, ndërsa kush bie në të paqartat ka rënë në të ndaluarën“.

-Nga mirësitë e tjera të këtij qyteti të bekuar është se Profeti -paqja dhe nderimet e Allahut qofshin mbi të- e ka quajtur “Tajbeh” dhe “Tabeh” (i mirë), bile është transmetuar në Sahihun e Muslimit se Allahu i Lartësuar e ka quajtur “Tabeh” (i mirë), thotë Profeti -paqja dhe nderimet e Allahut qofshin mbi të-: “Me të vërtetë Allahu e ka quajtur Medinen “Tabeh”. Të dy këto emra janë të nxjerrur nga fjala mirësi, i mirë, janë dy emra të mirë me të cilët është quajtur kjo tokë e mirë.

–Nga mirësitë e saj është se besimi (imani) kthehet dhe mblidhet në të, siç thotë Profeti -paqja dhe nderimet e Allahut qofshin mbi të-: “Me të vërtetë imani kthehet dhe mblidhet në Medine ashtu siç kthehet gjarpri në folenë e tij“. (Transmeton Buhari dhe Muslim). Kuptimi i këtij hadithi është se imani përqendrohet në të, muslimanët e mësyjnë dhe e vizitojnë atë duke u shtyrë nga besimi dhe dashuria që kanë për këtë tokë të bekuar të cilën e ka bërë të shenjtë Allahu i Lartësuar.

Vazhdon . . .

Shkroi dijetari dhe muhadithi AbdulMuhsin el-Abad

Përktheu Ebu Duxhanah Shuajb Rexha