Shtylla e madhe e pendimit

🤲 Pendimi i babait tonë (Ademit) – paqja qoftë mbi të

﴿ قَالَا رَبَّنَا ظَلَمْنَا أَنفُسَنَا وَإِن لَّمْ تَغْفِرْ لَنَا وَتَرْحَمْنَا لَنَكُونَنَّ مِنَ الْخَاسِرِينَ ﴾

“Ata thanë: “O Zoti ynë! Ne e kemi futur veten në gjynah, prandaj, nëse Ti nuk na fal dhe nuk na mëshiron, ne vërtet që do të jemi nga të humburit”. [El-A‘raf: 23]

Allahu i Madhëruar e pranoi pendimin e Ademit, sepse ai ishte pendim i sinqertë, i pastër, i drejtëpërdrejtë — pendim që përmbante pranim të qartë të gabimit dhe keqardhje të thellë për të.

Në këtë pendim nuk pati asnjë justifikim, as arsyetim, as përpjekje për t’ia hedhur fajin dikujt tjetër.

Megjithëse Allahu vetë tregon se shejtani u bëri vesvese atyre, iu betua dhe i mashtroi duke u premtuar mbretëri të përhershme, e m.gj.th Ademi dhe Havaja nuk u arsyetuan me asnjërën prej këtyre.

Përkundrazi, e morën përgjegjësinë të plotë që në çastin e parë, dhe ia atribuuan gabimin vetvetes pa hezitim.

Kjo është shtylla më e madhe e pendimit: Pranimi i gabimit dhe pendesa e sinqertë.

Po, nuk ka mëkat pa shkaqe, pa tundime, pa nxitje.

Por momenti i pendimit nuk është momenti i analizave dhe i justifikimeve; është momenti i përuljes, fajësimit të vetes dhe rikthimit tek Zoti.

Prandaj, në pendimin tënd, fillo duke ia atribuuar fajin vetes dhe vetëm vetes.

Lëri justifikimet e ftohta:

– “ishte mosha e adoleshencës”,

– “më mashtruan shokët”,

– “isha i papjekur”,

– “më joshi fitneja”,

– “u hutova nga dëshirat”,

e kështu me radhë…

Thuaji Zotit tënd: “O Zot, unë i kam bërë padrejtësi vetes sime, dhe nuk kam asnjë arsyetim për mëkatin që bëra. Ti më ke dhënë mendje, dije dhe udhëzim.”

Ky është pendimi që Allahu e do, e pranon dhe e nderon.

✍ Dr. Abdullah bin Belkasim

Përshtati: Fatjon Isufi

Dosje: Pendimi