Ambicia që nuk njeh moshë

💎 “Ambicia që nuk njeh moshë: Historia e Imamit të Mufessirëve”

Hafidh Ibn Xherir et-Taberi – Allahu e mëshiroftë – u nda nga jeta në vitin 310 hixhri. Ai ishte autor i tefsirit, i historisë dhe shumë veprave të tjera të mëdha.

Një ditë ai u tha nxënësve të tij: “A keni dëshirë dhe ambicie t’a shkruajmë historinë e botës?

Që nga krijimi i gjithësisë e deri në ditët tona?”

Ata e pyetën: “Sa do të ishte?” – duke e kuptuar se bëhej fjalë për diçka shumë të madhe.

Ai tha: “Rreth dyzet mijë faqe.”

(Një enciklopedi gjigante, madje më e madhe se çdo vepër që mund të përfytyronim sot.)

Ata i thanë: “Kjo është diçka në të cilën mbaron jeta dhe ikën ymri.”

Ai tha: “Allahut i kërkojmë ndihmë … Humbën ambiciet.”

Atëherë ai ua përmblodhi historinë në verisonin që kemi sot – në 11 vëllime.

Kur e përfundoi, u tha përsëri:

“A keni dëshirë t’ë shkruajmë tefsirin e Librit të Allahut?”

Ata e pyetën:“Sa do të jetë?”

Ai tha: “Rreth dyzet mijë faqe.” – e njëjta shifër.

Ata i thanë: “Edhe kjo është diçka në të cilën humbet jeta dhe ikën ymri!”

Atë kohë ai ishte diku në fillim të të tetëdhjetave, afër të nëntëdhjetave.

Ai përsëri tha: “Allahut i kërkojmë ndihmë… Humbën ambiciet.”

Atëherë ai ua përmblodhi tefsirin në atë që kemi sot – tefsiri më i madh dhe më i rëndësishëm i transmetuar, prandaj ai është quajtur Imami i Mufessirëve (komentuesve të Kuranit).

Ibn Xheriri – Allahu e mëshiroftë – nuk u martua kurrë, dhe çdo ditë shkruante dyzet fletë nga hartimi i tij! Çdo ditë – pa ndërprerje – dyzet fletë.

Ai nuk ishte i preokupuar me asgjë tjetër veç dijes. Prandaj Allahu i Madhëruar e bëri të dobishëm për umetin si në kohën e tij kur jetoi por gjithasbtu edhe pas vdekjes së tij.

Edhe sot ne jemi të varur nga dija e Ibn Xheririt, duke u mbështetur në atë që ai la pas.

Prej rasteve që i kanë ndodhur Ibn Xheririt dhe që forcojnë kërkuesit e dijes është edhe kjo:

Atij i erdhi dikush dhe e pyeti për një çështje në “ferāid” (ndarjen e trashëgimisë).

Në atë kohë ai ishte në fillimet e kërkimit të dijes, në Sham.

Ai ngurroi të thoshte “Nuk e di”.

Ndërkohë që dija e trashëgimisë është nga dijet që zakonisht mësohen herët nga studentët.

Ibn Xheriri tha: “Sot kam dhënë një betim se nuk do të flas për ferāid.

Kthehu nesër dhe do të të përgjigjem.”

Ai thotë: “Unë e mësova dijen e trashëgimisë po atë ditë.”

Dija e trashëgimisë quhet “dija e një jave”, sepse kush e studion për një javë, merr një përmbledhje të mirë të saj.

Kur ai erdhi të nesërmen, Ibn Xheriri u përgjigj.

Kjo ishte ambicia (përkushtimi, vullneti i fortë) i tyre.

Nxënësit e dijes udhëtonin, largoheshin nga vendet e tyre, sakrifikonin, dhe një nga cilësitë e tyre më të mëdha ishte se dija për ta ishte fushë e frikës (takvasë), jo thjesht fushë e diskutimeve e polemikave.

✍ Shejh Salih Al Shejh (Allahu e ruajtë).

Përshtati: Fatjon Isufi

Dosje: ambicie