Të gjithë Pejgamberët duke filluar me Nuhun e deri tek Muhamedi (alejhis salatu ues selam) ishin në unanimitet për thirrjen (e njerëzve) në monoteizmin e pastër dhe ndalimin e tyre nga shirku (idhujtaria). Nuhu (alejhis selam) ashtu sikurse edhe Pejgamberët e tjerë, të parën gjë që u thonin njerëzve ishin këto fjalë: “O populli im! Adhuroni Allahun, ju nuk keni të adhuruar tjetër përveç Tij!” [A’rafë 59].
Këtë parim e përsërisnin (kohë pas kohe) në forma dhe mënyra të ndryshme.
– Kuptojmë etikën e thirrjes dhe përsosmërinë e saj.
Nuhu (alejhi selam) e ftoi popullin e tij ditën dhe natën, haptas dhe fshehurazi, në çdo kohë dhe në çdo gjëndje që supozonte suksesin e thirrjes. Ai i inkurjonte duke u kujtuar shpërblimin e shpejtë në këtë botë, shpëtimin nga dënimi dhe mundësinë e shijimit të pasurisë dhe pasardhësve, si dhe shtimin e rrizkut nëse ata do të besonin në shpërblimin e amshueshëm (të botës tjetër). Në të njëjtën kohë u tërhiqte vërejten nga e kundërta e atyre gjërave që i inkurajonte . Nuhu (alejhi selam) duroi shumë në këtë rrugë, ashtu sikurse kanë duruar dhe Pejgamberët e tjerë. Ai i ftoi me fjalë të buta, me dhemshuri dhe me çdo shprehje që tërheq zemrën dhe arrin qëllimin. Pohonte argumentet hyjnore dhe u sqaronte faktet.
-Dyshimet[1] që lëshuan armiqtë e Profetëve për shpalljet e tyre, ishin në vetvete fakte që i shuanin argumentet e vetë përgënjeshtruesve. Kjo sepse dyshimet që ata hodhën dhe që nuk kishin të tjera veç tyre, nuk ishin të bazuara në fakte dhe realitete e që ti besonin njerëzit e logjikshëm. Kur populli i Nuhut tha: “Ne shohim se ti je thjesht njeri si ne dhe, shohim, që ty të shkojnë pas vetëm më të pavlerët nga ne, pa menduar fare. Ne nuk shohim se ti ke diçka më të mirë se ne, madje ju quajmë gënjeshtarë”. [Hud 27]
Nëse mediton në fjalitë e thëna do të gjesh vetëm shtrembërime që tregojnë se janë të dështuar dhe kryeneç ndaj të vërtetës.
Ata thanë: “Ne shohim se ti je thjesht njeri si ne.” Nëse një e vërtetë vjen nga një njeri, a mund të konsiderohet ky një dyshim që tregon se ajo gjë të mos jetë e vërtetë?
Në thelb, fjalët e mësipërme nënkuptojnë se çdo fjalë që e thotë njeriu dhe ngado që e merr, supozohet të jetë e kotë dhe kjo është akuzë e rëndë për të gjitha njohuritë njerëzore që njerëzit i kanë përfituar nga njëri-tjetri. Realisht ky preceptim i hedh poshtë të gjitha njohuritë. A ekzoston ndojë njohuri, e që njerëzit të mos e kenë përfituar nga njëri- tjetri edhe pse në shkallë të ndryshme? Është fakt se njohuritë më të larta, më të vërteta dhe më të dobishme janë ato (njohuri) që njerëzit i përfitojnë nga Porfetët të cilët ua mësuan përmes shpalljes Hyjnore.
Gjithashtu, ata i thanë: “Ne nuk shohim se ti ke diçka më të mirë se ne.” D.m.th, ne dhe ju jemi njerëz.
Të gjithë Pejgamberët i janë kundërpërgjigjur këtij koncepti duke thënë: “Ne jemi vetëm njerëz si ju, por Allahu ia dhuron hirin e Tij kujt të dojë prej robërve të Vet.” [Ibrahim 11].
Atëherë, Allahu u dha mirësi Profetëve dhe i veçoi me shpallje dhe dërgesë edhe pse refuzimi i popullit të Nuhut nga ky aspekt konsiderohet injoranca më e shëmtuar dhe prej mangësive që ata hedhin ndaj mirësisë Hyjnore. Mirësia dhe urtësia e Allahut aludon në faktin se Profetët janë prej njerëzve, me qëllim që njerëzit të kenë mundësi të marrin prej tyre dhe tu lehtësohet kjo mirësi dhe mënyra e përfitimit prej saj. Këta përgënjeshtrues, e mohuan thelbin e kësaj mirësie dhe formën e drejtë dhe të dobishme që u solli.
Ata thanë: “Shohim, që ty të shkojnë pas vetëm më të pavlerët nga ne.”
Tek njerëzit e mençur është shumë e qartë se e vërteta njihet nga faktet që ajo mban dhe jo prej atyre që e ndjekin (të vërtetën). Këto fjalë erdhën si rezultat i mendjemadhësisë dhe përhumbjes dhe siç dihet mendjemadhësia është pengesë që robi të njohë të vërtetën dhe ta ndjekë atë.
Ata gjithashtu thanë: “Të pavlerët nga ne.”
Nëse kishin për qëllim varfërinë, duhet ditur se varfëria nuk është mangësi. E nëse kishin për qëllim moralin (e atyre besimtarëve), kjo akuzë konsiderohet gënjeshtër sepse në realitet të ulët në morale ishin vetëm ata që e nxorën këtë fjalë nga gojët e tyre. A mund të quhet besimi në Allahun dhe në Pejgamberët, binja ndaj Zotit dhe Profetit, nënshtrimi ndaj të vërtetës dhe largimi nga çdo magësi e ulët, të gjitha këto a mund të cilësohen si gjëra të ulta?? Apo ndjekësit e këtyre vlerave, si të pavlerë? Apo më meritues (i këtij epiteti) të jetë ai që braktisi detyrën më të madhe, njësimin e Allahut, falenderimin e Tij dhe që mbushi zemrën më mendjemadhësi ndaj të vërtetës dhe ndaj njerëzve?!! Betohem se kjo është poshtërsia më e madhe, por ata ishin popull i përhumbur dhe nuk i akuzuan këta njerëz të zgjedhur veçse për faktin se besuan Allahun, Krenarin dhe të Falenderuarin.
Pastaj i cilësuan si njerëz të nxituar që marrin hapa “Pa menduar fare”
Pra ata hodhën hapin të parët për të besuar ty o Nuh dhe nuk pyetën askënd dhe nuk pritën e as nuk u matën. Nëse kjo do të supozohej si e vërtetë, atëherë kjo tregon qartë dhe llogaritet prej argumenteve: Kjo për faktin se e vërteta kundërmon dritë, bukuri, hijeshi, vërtetësi dhe siguri që nuk prêt ti marrësh leje askujt, për ta ndjekur apo jo atë (të vërtetën). Gjërat që kërkojnë rrahje mendimesh janë gjërat e panjohura që nuk u dihet vërtetësia apo dobia që kanë.
Ndryshe ndodh me besimin që është më i qartë se rrezet e diellit në shkëlqim dhe më i ëmbël se gjithçka tjetër, prej këtij besimi nuk mund të vonohet veçse një menjemadh, kryeneç si rasti i këtyre tiranëve djallëzorë.
Pastaj thanë: “Ne nuk shohim se ti ke diçka më të mirë se ne.”
A vihet re ndonjë drejtësi në këto fjalë? Sepse ata shpalosin vetet e tyre dhe nga ajo që flasin kuptohet se këtë gjë u mban zemra. Ose tregon faktin se këta njerëz flasin atë që nuk e besojnë. Sidoqoftë, e vertëta duhet pranuar pa marrë parasysh e tha një i mirë apo një tjetër jo i mirë, sepse e vërteta qëndron më lart se çdo gjë tjetër.
Në fund thanë: “Madje ju quajmë gënjeshtarë”
Hamendësimi është gënjeshtra më e madhe. Nëse do të thonin: Ne e dimë dhe jemi të bindur se ju jeni gënjeshtarë, atëherë fjalë të tilla kanë mundësi ti thonë të gjithë, por ku e keni argumentin që u bën të besoni se ata janë gënjeshtarë?
Këto ishin e gjitha cfarë kishin, argumentet dhe faktet të cilat në realitet ishin të rrëzuara në zanafillë siç duket qartë, e m.gj.th kjo nuk i pengoi Profetët që të përballën duke u sjellë argumente dhe fakte të ndryshme të cilat nuk lënë vend për të dyshuar në kotësinë e tyre.
-Prej vlerave që gëzojnë Pejgamberët dhe prej fakteve që vërtetojnë Profetësinë e tyre është sinqeriteti i plotë ndaj Allahut të Lartësuar, përulja ndaj Allahut dhe shërbimi i tyre në dobi të krijesave, siç është thirrja, dija dhe të ngjashme me to. Për këtë arsye (Profetët) gjithmonë e shfaqin këtë realitet dhe e përsërisin shpesh tek popujt dhe secili prej tyre thoshte: “O populli im! Unë për këtë nuk kërkoj nga ju kurrfarë pasurie. Mua më shpërblen vetëm Allahu.” [Hud 29].
Prandaj, prej velrave më madhore që përfitojnë ndjkeësit e Profetëve është se ata do ta arrijnë të njëjtën mirësi. Kështu, Allahu u jep prej mirësive të Tij, pozitë në këtë botë dhe në botën tjetër, më tepër se ç’garojnë njerëzit e dunjasë pas dunjasë së tyre.
-Të flasësh për qëllimet e besimtarëve dhe për mirësitë që Allahu u ka dhënë dhe të flasësh bindshëm në vend të Zotit se Ai nuk do u japë mirësi, e gjithë kjo është trashëgimi që kanë lënë pas armiqtë e Profetëve. Për këtë arsye në momentin kur populli i Nuhut filloi të fliste me kopetenca në vend të Zotit dhe filluan ti përçmonin besimtarët, ai u tha: “As nuk them se unë jam engjëll e as do t’u them atyre, të cilët sytë tuaj i nënçmojnë, se Allahu nuk do t’u japë kurrfarë të mire. Allahu e di më mirë se ç’ka në shpirtrat e tyre.” [Hud 31].
–Njeriu gjithmonë duhet të kërkojë ndihmën e Allahut, të përmendë emrin e Tij saherë që hipën apo zbret nga diçka, madje në çdo gjëndje dhe lëvizje. Si dhe të falenderojë Allahun të shtojë përmendjen e Tij, sidomos në rastet e shpëtimit nga fatkeqësitë dhe vështirësitë. Allahu i Lartësuar thotë: “Hipni në anije! Me emrin e Allahut ajo lundron dhe ndalet! Me të vërtetë, Zoti im është Falës dhe Mëshirëplotë”. [Hud 41].
Gjithashtu ka thënë: “Kur të hipësh në barkë ti dhe ata që janë me ty, thuaj: “Qoftë lavdëruar Allahu, i cili na shpëtoi prej popullit keqbërës” [Muminunë 28]. Ashtu sikurse duhet të bëjë dua për begati aty ku qëndron kalimthi siç janë vendpushimet në vendet e udhëtimit apo sic janë dhe shtëpitë e përhershme të banimit. Këtë e themi duke u bazuar në fjalën e Allahut që thotë: “Dhe thuaj: “Zoti im, më zbarko në vend të bekuar, se Ti je më i miri për të na zbarkuar.” [Muminun 29].
E gjithë kjo nxit në përmendjen e Allahut dhe të jep forcë në lëvizje dhe qëndrime si dhe tregon sigurinë që zemra ka me Allahun. Sjell zbritjen e begatëisë e cila është më e mira që mund ta shoqërojnë robin në gjendjet e tij e pa të cilën ai nuk bën dot qoftë dhe për një moment.
-Devotshmëria ndaj Allahut dhe praktikimi i detyrimeve të besimit janë prej shkaqeve me të cilat arrihet kjo botë, shtimi i pasardhësve, rrizku dhe forca e trupit pa lënë mënjanë dhe shumë shkaqe të tjera. Por duhet thënë se DEVOTSHMËRIA është shkaku i vetëm dhe ska tjetër që mund të arrihet mirësia e ahiretit dhe shpëtimi nga dënimi i atjeshëm.
-Shpëtimi nga dënimet gjithpërfshirëse në këtë botë është vetëm për besimtarët, Pejgamberët dhe ndjekësit e tyre. Ndërsa ndëshkimet e përgjithshme janë të spikatura vetëm për keqbërësit dhe futen bashkë me ta pasardhësit dhe kafshët e tyre edhe pse nuk kanë mëkate, sepse rastet dhe ndodhitë ku Allahu ka lëshuar mbi përgënjeshtruesit dënim, i ka përfshirë fëmijët dhe kafshët e tyre.
Ajo për përmendet në disa israilijate se populli i Nuhut apo të tjerë, kur Allahu deshi ti shkatërronte i bëri gratë të mos lindnin, me qëllim që të mos përfshiheshin fëmijët e tyre në këtë nëshkim, kjo nuk ka asnjë orijinë (fakt), madje bie ndesh me argumentet e njohura. Përkundrazi, është në përputhje të plotë me fjalën e Allahut që thotë: “Ruajuni ngatërresave, të cilat nuk i godasin vetëm ata që bëjnë keq; dhe ta dini se Allahu dënon ashpër!” [Enfal 25].
“Historitë e Profetëve”
Shejh Abdurrahman es Seadi
Përktheu: Fatjon Isufi.
[1] Qëllimi i termit dyshim është: Ajo që nxit luhatje dhe dyshime në sinqeritetin e thirrësit dhe vërtetësisë të mesazhit që ai mban. E gjithë kjo për të penguar të vërtetën, mundësinë e pranimit të saj ose për ta vonuar këtë pranim. Në shumicën e rasteve paria e çdo populli është ajo që hedh dyshimet dhe i zbukurojnë për njerëzit duke i përhapur në mesin e tyre. I përsërisin që ti dëgjojnë njerëzit e thjeshtë dhe të bëhen pjesë e pandarë e shpirtrave të tyre. Kështu ata i besojnë dhe i marrin si fakte të pa mohueshme dhe kjo i shtyn më tej që tu dalin për zot dhe të armiqësojnë të vërtetën dhe ndjekësit e saj. Ndërsa paria qesh dhe tallet me ta sepse ia aritën qëllimit që deshën.
Dyshimet janë disa llojesh: 1- Dyshime që kanë të bëjnë me thirrësin siç është sharja e personit të tij jetës dhe moralit, akuzat dhe goditjet me fjalë si injoranca humbja çmenduria apo shpifje të tilla të ngjashme të cilan kanë për qëllim: Largimin e njerëzve dhe mosbesimin e tyre tek ky thirrës. 2- Dyshime që kanë të bëjnë me tematikën e thirrjes siç është akuza se kjo thirrje është risi dhe largim nga gjendja normale e rrjedhës së atij populli zakoneve rendit dhe trashëgimisë. Me këtë synohet largimi i njerëzve nga thirrja për tek Allahu dhe pengimi i tyre nga kjo rrugë. 3- Dyshime që kanë të bëjnë me njerëzit që ftohen, duke treguar në pamje të jashtme preokupim për interest e tyre, popullin dhe fenë e baballarëve si dhe ruajtjen e mirësive dhe jetesës së qetë me anë të së cilës synohet që të nxisin ndjenjat e njerëzve kundër thirrësave për tek Allahu. Për më tepër shih “Usul ed Daueh fq 426,436.