Dijetari i madh i Andalizisë Ebu Abdullah el Kurtubi – Allahu e mëshiroftë – (v. 671 H /1273 G) – i cili ka përjetuar rënien e qyteteve islame njëri pas tjetrit në Andaluzi, teksa komenton fjalën e Allahut të Lartësuar: “Sa e sa herë një grup i vogël ka mposhtur një grup të madh, me lejen e Allahut”, shpreh dhimbjen e tij të thellë për gjendjen e myslimanëve në kohën e tij.
Ai flet me zemër të djegur për dobësinë që i kishte kapluar, për përçarjen mes tyre, për triumfin e armiqve dhe rënien e umetit islam në humbje të njëpasnjëshme, duke thënë:
“Ajeti kuranor nxit për përgatitje, për durim dhe ndjekje të shembullit të atyre që e besuan me sinqeritet Zotin e tyre, e kështu duhet të veprojmë edhe ne!
Por veprat e shëmtuara (gjynahet) dhe qëllimet e prishura e penguan këtë. Derisa ndodhi që shumica jonë të thyhet përpara pakicës së armikut – dhe këtë e kemi parë jo një here, e kjo nuk është veçse për shkak të asaj që kanë bërë duart tona!”
Në Sahihun e Buhariut përmendet se Ebu Derda (Allahu qoftë i kënaqur me të) ka thënë: “Ju luftoni vetëm me veprat tuaja.”
Po në të gjithashtu gjendet hadithi ku Profeti ﷺ ka thënë: “A nuk furnizoheni dhe ndihmoheni (nga Allahu) veçse për shkak të të dobtëve tuaj?”
Por… veprat janë të prishura, të dobëtit janë të lënë pas dore, durimi është i pakët, mbështetja (te Allahu) është e dobët, dhe devotshmëria është zhdukur!
Allahu i Lartësuar ka thënë: “Bëni durim, tregohuni të qëndrueshëm, qëndroni të gatshëm dhe kini frikë Allahun…” (Ali Imran: 200)
Dhe ka thënë: “Dhe vetëm te Allahu mbështetuni.” (Ibrahim: 11)
Dhe ka thënë: “Allahu është me ata që kanë devotshmëri dhe që bëjnë mirësi.” (en-Nahl: 128)
Dhe ka thënë: “Allahu do ta ndihmojë patjetër atë që e ndihmon Atë.” (el-Haxh: 40)
Dhe ka thënë: “Kur të përballeni me një grup, qëndroni të vendosur dhe përmendeni Allahun shumë, që të shpëtoni!” (el-Enfal: 45)
E pasi përmend shkaqet dhe kushtet e fitores, të cilat janë përmendur në librin e Allahut dhe në sunetin e të Dërguarit të Tij ﷺ, dhe përfundon me një pohim rrënqethës:
“Këto janë shkaqet e ndihmës së Allahut, por ato nuk ekzistojnë më mes nesh.
Të Allahut dhe tek Ai do të kthehemi, për çka na ka goditur dhe për atë që kemi humbur!
Nuk ka mbetur nga Islami veçse emri.
Shthurja është bërë e dukshme, padrejtësia është përhapur, udhëzimi është pakësuar.
Armiku ka pushtuar lindjen e perëndimin, tokën dhe detin.
Sprovat janë bërë të rënda, fatkeqësitë të mëdha dhe nuk ka shpëtim, përveçse për atë që Allahu e mëshiron!”
Këtu përfundon fjala e Kurtubiut, e nëse kjo ishte gjendja në kohën e tij, atëherë çfarë mund të thuhet për kohën tonë, më shumë se shtatë shekuj më vonë?
Ku shirku dhe ateizmi janë përhapur me të madhe, ku shfaqja e gjynaheve është bërë mëse normale, ku dituria fetare është harruar, dhe njerëzit janë larguar nga Libri i Allahut dhe suneti i të Dërguarit të Tij ﷺ!
Padrejtësia ka arritur një nivel që të trondit zemrën, ndërsa fatkeqësitë që përjeton umeti të lënë pa fjalë.
Prandaj, rruga e vetme drejt ndihmës dhe largimit të fatkeqësive është kthimi tek Zoti i qiejve, kapja pas besimit të pastër dhe pas shkaqeve të fitores që Allahu i ka treguar në Librin e Tij, të cilat Profeti ﷺ i ka praktikuar në jetën e tij.
Dr. Fatmir Strumi
Dosje: vendet Islame