Shpjegimi i librit “Mburoja e Muslimanit” “Hisnul Muslim” –2 –

Tubimet tona!

Ne e kemi shumë të nevojshëm një rishqyrtim të sinqertë për të parë gjendjen tonë që ka të bëjë me tubimet tona dhe përmendjen e Allahut ﷻ.

Në këto ndeja dhe tubime, me çfarë është e angazhuar gjuha jonë? Kur përzihemi dhe bashkëbisedojmë me të tjerët, cila është tema e bisedave tona? Në çfarë bisedash jemi të zhytur?

Profeti ﷺ na ka njoftuar për gjendjen e atyre tubimeve që janë të zbrazëta nga përmendja e Allahut të Lartësuar. Prej tij ﷺ është transmetuar në mënyrë të saktë se ka thënë:

“Nuk ka ndodhur që një grup njerëzish të jenë ulur në ndonjë tubim, e më pas të jenë shpërndarë prej aty pa e përmendur Allahun, veçse janë shpërndarë sikur të ishin ndarë nga kufoma e një gomari. Dhe ai tubim do të jetë për ta një brengë dhe pendesë në Ditën e Gjykimit.”1

E transmetojnë Ahmedi dhe Ebu Davudi, dhe është saktësuar nga shejh Nasiruddin el-Albani – Allahu e mëshiroftë.)

“Sikur të ishin ndarë nga kufoma e një gomari, dhe ai tubim do të jetë brengë për ta…” —

Vini re, në këtë hadith, Profeti ﷺ nuk përmendi se ata u morën me fjalë të ndaluara. Edhe sikur të ishin angazhuar vetëm me biseda të lejuara, por pa përmendur Allahun e Lartësuar, prapëseprapë ndeja e tyre do të kishte atë përshkrim të rëndë. Atëherë, si mund të jetë gjendja nëse bisedat përmbajnë gjëra që Allahu i ka ndaluar: shpifje, fjalë të ndyra, përgojim, cenim të nderit të njerëzve, përçarje e fjalë të kota, e shumë gjëra të tjera fjalë dhe vepra që Allahu i Lartësuar i ka ndaluar?! Me çfarë do të ndahen prej atij tubimi? E si do të jetë ai mexhlis për ta në Ditën e Gjykimit?!

A janë ndejat tona të gjallëruara me përmendjen e Allahut ﷻ?

Secili prej nesh duhet të ndalet e të përqendrohet me sinqeritet tek vetja e tij, ta korrigjojë dhe ta disiplinojë atë, ta nxisë në bindje ndaj Zotit dhe Sundimtarit të tij ﷻ dhe ta mësojë këtë gjuhë me përmendjen e Allahut. Nëse sheh ndokënd në tubim që merret me përmendjen e njerëzve dhe jo të Allahut, atëherë udhëzoje me butësi që ta angazhojë gjuhën e tij me tesbih, tehlil dhe tekbir, sepse kjo është ajo që do ti bëjë dobi dhe do ta ngrejë në gradë.

Pastaj, kur vështrojmë se cilat janë veprat më të dashura tek Allahu i Lartësuar – sepse besimtari gjithnjë kërkon të dijë se cilat janë ato vepra që më së shumti i do Zoti i tij – sidomos kur jemi të vetëdijshëm se jeta jonë është e shkurtër, kohëzgjatja jonë në këtë botë është e kufizuar, kërkohet që në këtë udhëtimin tonë drejt Zotit – të Lartësuar – dhe në këtë tregti që kemi me Të, të synojmë veprat më fisnike, më të larta në vlerë, për t’u angazhuar me to dhe për t’i mbushur me to çastet dhe frymëmarrjet tona, në mënyrë që të paraqitemi para Zotit me një tregti fitimprurëse.

Sepse Ahireti është një vend ku nuk mund të kenë hise njerëzit e falimentuar (nga veprat e mira).

Allahu i Lartësuar thotë: “Po, vërtet që njeriu do të dëshmojë kundër vetvetes, edhe sikur të paraqesë shfajësimet e veta.” El-Kijame: 14-15.

Njeriu mund të debatojë për veten e vet, mund të justifikojë pakujdesinë e tij, por tek Allahu – i Lartësuar nuk fshihet asgjë nga gjendja jonë, veprat dhe angazhimet tona. I suksesshëm është ai që Allahu e bën të suksesshëm.

Mu’adh ibn Xhebeli (Allahu qoftë i kënaqur me të) thoshte: “Fjalët e fundit që kam dëgjuar nga i Dërguari i Allahut ﷺ, kur u ndava prej tij, ishin kur i thashë: ‘Cila është vepra më e dashur tek Allahu?’

Sahabët pyesnin për gjëra të tilla — për të ditur cilat vepra janë më të dashura për Allahun, që të afrohen tek Ai përmes tyre.

E si iu përgjigj Profeti ﷺ? Ai tha: ‘Të vdesësh ndërkohë që gjuha jote është e njomë me përmendjen e Allahut.’”2

Atëherë, gjuha e njomë me përmendjen e Allahut nuk arrihet ndryshe përveçse duke e shtuar dhikrin, pra që njeriu të mos pushojë kurrë së përmenduri Allahun.

Në një transmetim tjetër thuhet: ‘Më trego për veprën më të mirë dhe më të afërt me Allahun?’

Dhe meqë ky adhurim – dhikri – nuk kërkon ndonjë lodhje të madhe, as ndonjë përgatitje fizike apo gjendje të veçantë, sepse nuk është kusht që njeriu të jetë i kthyer nga kiblja, apo të qëndrojë në këmbë, apo të jetë me abdes – asgjë nga këto nuk është domosdoshmëri për dhikrin – për këtë arsye urdhëri erdhi për ta përmendur Allahun e Lartësuar sa më shumë, në të gjitha gjendjet.”

Nuk ka ndonjë formë tjetër adhurimi që Allahu – i Lartësuar – të na ketë urdhëruar me të dhe ta ketë lidhur urdhrin me fjalën “shumë” (كَثِيرًا), përveçse me dhikrin. Kur jemi urdhëruar të falim namazin, Ai thotë: “Falni namazin.” Kur jemi urdhëruar për zekatin, thotë: “Jepni zekatin.”

Por për dhikrin thotë: “O ju që besuat! Përkujtoni Allahun me përkujtim të shumtë.” El-Ahzab: 41.

Sepse ky (dhikri) është vetë jeta e vërtetë. Zemra nuk mund të jetojë një jetë reale, të pastër dhe të vërtetë nëse është e larguar, e thatë dhe e shkujdesur nga përmendja e Zotit të saj. Një zemër e tillë goditet nga sëmundje dhe epidemi të cilat nuk mund të përshkruhen dot me fjalë.

Prandaj Ai thotë: “Përkujtoni Allahun me përkujtim të shumtë. Dhe lavdërojeni Atë në mëngjes dhe në mbrëmje.” El-Ahzab: 41–42.

Po ashtu thotë: “E kur të kryeni ritet tuaja (të haxhit), përkujtoni Allahun, ashtu siç përkujtoni etërit tuaj, madje edhe më shumë se kaq!” El-Bekare: 200.

Sepse arabët, në sezonin e haxhit, kur ktheheshin nga Arafati në Mina, zakonisht angazhoheshin me përmendjen e etërve dhe krenoheshin me lavditë e të parëve. Por Allahu – i Lartësuar – pas këtij adhurimi madhështor dhe të nderuar, – që është shkak për shlyerjen e mëkateve, saqë njeriu kthehet prej tij i pastër si ditën kur e lind nëna e tij 4 – Ai i urdhëroi që të shtojnë përmendjen e Allahut:

“Përkujtoni Allahun, ashtu siç përkujtoni etërit tuaj, madje edhe më shumë se kaq!”

Prandaj, robi në rrugën e tij drejt Allahut, nuk mund të bëjë kurrë pa përmendjen e Tij, në asnjë rrethanë prej rrethanave. Madje edhe pas këtij adhurimi madhështor që është ngritur me qëllim të përmendjes së Allahut – të Lartësuar – siç është haxhi, umreja, ritet, tavafi, sa’ji… të gjitha këto adhurime synojnë përmendjen e Allahut. E megjithatë, Ai përsëri thotë: “E kur t’i keni përfunduar ritet tuaja, atëherë përmendeni Allahun, sikurse përmendni etërit tuaj, madje edhe më shumë.” El-Bekare: 200)

Gjithashtu, në pozitën e lavdërimit për besimtarët, Allahu thotë:

“Ata që e përmendin Allahun në këmbë, ulur dhe të shtrirë anash.” Al Imran: 191.

Kur njeriu e vendos veten përballë këtyre ajeteve, fillon të ketë frikë për veten nga hipokrizia, sepse besimtarët e përmendin Allahun në çdo gjendje, në këmbë, ulur dhe shtrirë. Të tillët janë ata që Allahu i ka lavdëruar duke thënë: “Edhe burrat që e përmendin shumë Allahun, edhe gratë që e përmendin shumë Allahun – Allahu u ka përgatitur atyre falje dhe shpërblim të madh.” El-Ahzab: 35.

Lus Allahun – e Lartësuar – që të na bëjë dobi neve dhe juve me atë që dëgjuam.

Dr. Halid bin Uthman es Sebt

Përktheu: Fatjon Isufi

Referencat:

1. E transmeton Imam Ahmedi në “Musnedin” e tij, nr. (7093), dhe është konsideruar hadith i saktë nga studiuesit e tij, ndërsa shejh Albani e ka saktësuar në “Es-Silsiletu-s-Sahiha”, nr. (76).

2. E transmeton Tirmidhiu, në Librin e lutjeve nga i Dërguari i Allahut ﷺ, kapitulli mbi vlerën e dhikrit, nr. (3375), si dhe Ibn Maxheh, në Librin e Etikës, kapitulli mbi vlerën e dhikrit, nr. (3793); dhe e ka saktësuar el-Albani në “Sahihu-l-Xhami’”, nr. (7700).

3. E transmeton Ibn Hibani në “Sahihun” e tij, nr. (818), me fjalët: “Cili është veprimi më i dashur tek Allahu?” – Profeti ﷺ tha: “Që të vdesësh ndërkohë që gjuha jote është e njomë nga përmendja e Allahut.” Gjithashtu e transmeton Taberaniu në “Ed-Du’a” dhe në “Mu’xhemu-l-Kebir”, dhe el-Albani e ka cilësuar të mirë në “Sahihu-l-Xhami’”, nr. (165).

4. E transmeton Buhariu, në Librin e Haxhit, kapitulli mbi vlerën e haxhit të pranuar, nr. (1521).

Dosje: Dhikri, tubimet