Vizita e varreve dhe kërkimi i ndihmës nga i varrosuri – 4 –

(Fillimi i shfaqjes së shirkut)

Thuhet, se për herë të parë në tokën e Mekës pas vdekjes së Ibrahimit khalilit, shirku është shfaqur prej Amër ibën Luhej El-Khuzaij. Ai është  personi të cilin pejgamberi (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) e pa duke iu zvarritur zorrët në zjarr. Ai është i pari që i la devetë të lira në kullotë për zotat e tyre të paqenë, duke mos i lënë ato që të përdoreshin për ngarkesë. Gjithashtu, është i pari që ndërroi fenë e Ibrahimit. Thonë se ai shkoi në Sham dhe aty gjeti disa idhuj në Balka. Ata pretendonin se kishin dobi prej tyre në sjelljen e të mirave dhe largimin e dëmeve, dhe i solli ata (idhujt) në Mekë, duke bërë traditë për arabët shirkun dhe adhurimin e idhujve.

Përsa i përket çështjeve  të cilat i ka ndaluar Allahu dhe i dërguari i Tij, si shirku, magjia, vrasja, imoraliteti, dëshmia e rreme, pirja e alkolit dhe të ndaluarat e tjera, vetja e njeriut mund të ketë përfitim duke iu bazuar asaj që ai e quan dobi ose largim të dëmit. Nëse nuk mund të ekzistonte një gjë e tillë, njerëzit nuk do t’i vepronin të ndaluarat, nga të cilat nuk kanë asnjë mirësi. Ajo që i shtyn njerëzit tek e ndaluara është injoranca ose nevoja. Ndërsa, ai që e di të keqen e diçkaje dhe ndalimin e saj, si mund ta veprojë atë?! Ata që i bëjnë të gjitha këto, ndoshta janë të paditur për dëmet që ato kanë, ose mund të kenë nevojë për to, për shkak të epshit që kanë për to. Ndoshta ato mund të kenë më tepër dëm se sa kënaqësi, por ata nuk e dijnë këtë për shkak të injorancës së tyre, apo se epshet i kanë verbuar ata, prandaj dhe i veprojnë ato. Epshi, në përgjithësi e bën njeriun të sillet sikur nuk di gjë prej të vërtetës, sepse dashuria që ke për diçka të verbon dhe të shurdhon.

Prandaj dijetari e ka frikë Allahun. Ebul-Aalije thotë: I kam pyetur shokët e Muhamedit (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) për fjalën e Allahut të Lartësuar: “Allahu pranon vetëm pendimin e atyre që bëjnë gjynah nga padija dhe marrëzia dhe pendohen menjëherë pas kësaj.” [En-Nisa: 17] Dhe ata u përgjigjën duke thënë: “Kushdo që kundërshton Allahun është injorant (i paditur) dhe kushdo që pendohet para vdekjes është penduar menjëherë.” Nuk dua të sqaroj këtu me detaje dëmet e mëdhja që shkaktojnë të ndaluarat dhe as dobitë e çmuara që kanë urdhëresat. Mirëpo mjafton që besimtari të dijë, se ajo që Allahu ka urdhëruar, ka dobi të garantuar ose me përqindje më të madhe dhe ajo që e ka ndaluar Allahu ka dëm të garantuar ose me përqindje më të madhe. Gjithashtu ta dijë, se Allahu nuk i ka urdhëruar robërit me urdhërat që i urdhëroi, sepse ka nevojë për ta, dhe as nuk i  ka ndaluar prej asaj që i ndaloi se do të kursej ndaj tyre, por i urdhëroi ata për atë që është në dobi të tyre dhe i ndaloi prej asaj që është në dëm të tyre. Për këtë arsye e ka cilësuar pejgamberin e Tij (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) se: “I udhëzon ata për çdo gjë të mirë dhe i ndalon ata nga çdo gjë e keqe. Ai u lejon atyre si të ligjshme gjithçka të mirë e të këndshme dhe ua ndalon si të paligjshme gjithçka të keqe.” [El-A’raf: 157]

(Sqarim rreth gjykimit  të fërkimit të varrit, puthjes së tij dhe vendosjes së faqes mbi të)

Përsa i përket fërkimit të varrit (cilido varr qoftë), puthjes së tij, apo vendosjes së faqes mbi të, të gjitha këto veprime janë rreptësisht të ndaluara në bazë të mendimit unanim të të gjithë muslimanëve. Edhe nëse ato janë varret e pejgamberëve. Një veprim të tillë nuk e ka bërë asnjë nga të parët e këtij populli dhe asnjë nga imamët e tij. Madje ky veprim është prej shirkut. Allahu i Lartësuar thotë: “Dhe kanë thënë: Ju nuk do t’i lini zotat tuaj dhe nuk do të lini as Ueddan, as Suuaan, as Jaguthen, as Jaukën, as Nasran (emra të idhujve të tyre). Dhe vërtetë që ata kanë tërhequr shumë në rrugë të gabuar.” [Nuh: 23-24]

Siç e thamë edhe më lartë, këta ishin emra të një grupi njerëzish të mirë, të cilët ishin prej popullit të Nuhut. Në fillim njerëzit qëndruan një periudhë kohe tek varret e tyre, pastaj pas një farë kohe, skalitën pamjet e tyre në statuja. Këto gjeste janë rreptësisht të ndalura, aq më tepër nëse shoqërohen me lutjen e të vdekurit dhe kërkimin e ndihmës prej tij. Të gjitha këto i përmendëm duke sqaruar shirkun që ndodhet në këto veprime. Po ashtu sqaruam edhe dallimin midis “vizitës së shpikur”, ku praktikuesit e saj i ngjasojnë të krishterëve dhe “vizitës që është në përputhje me Sheriatin”.

(Gjykimi i uljes së kokës para shehlerëve të mëdhenj dhe i puthjes së tokës)

Ulja e kokës tek shehlerët e mëdhenj dhe tek njerëzit e tjerë, puthja e tokës dhe veprime të tjera të këtij lloji, janë rreptësisht të ndaluara sipas mendimit unanim, aq sa nuk ekziston asnjë mosmarrëveshje midis imamëve rreth ndalimit të tyre. Madje përkulja e shpinës për dikë tjetër përveç Allahut, është diçka e ndaluar.

Në Musned (të imam Ahmedit) dhe në libra të tjerë, transmetohet se Muadh ibën Xhebeli (Allahu qofë i kënaqur me të), kur u kthye nga Shami, bëri sexhde për pejgamberin (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) dhe ai i tha: “Çfarë është kjo o Muadh?!” Ai tha: O i dërguari i Allahut! Unë i pashë njerëzit në Sham duke i bërë sexhde njerëzve me pozitë dhe njerëzve të denjë në luftë. Thoshnin se e kishin marrë këtë gjë nga pejgamberët e tyre. Atëherë pejgamberi (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) i tha: “Kanë gënjyer o Muadh! Nëse unë do të urdhëroja dikë për t’i bërë sexhde dikujt, do të urdhëroja gruan t’i bëjë sexhde burrit të saj, për shkak të së drejtës së madhe që ka ndaj saj. O Muadh! Nëse do të kalosh tek varri im, a mos vallë do bësh sexhde?” Tha: Jo! Tha: “Mos e bëj një gjë të tillë.” Ose siç ka thënë i dërguari i Allahut (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të)

Aq sa në Sahih, transmetohet prej hadithit të Xhabirit, se pejgamberi (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) u fal ulur për shkak të një sëmundjeje që kishte, ndërkohë që shokët e tij u falën në këmbë. Ai i urdhëroi që të ulen dhe u tha: “Mos më madhëroni mua ashtu siç madhërojnë të huajt njëri-tjetrin.” Po ashtu thotë: “Kush gëzohet që t’i çohen njerëzit në këmbë, le të përgatit venduljen e tij në zjarr.”

Ai i ndaloi të qëndronin ngritur në këmbë kur ai ishte ulur, edhe pse ata ishin çuar për namaz dhe këtë gjë e bëri që ata të mos u ngjasojnë atyre që ngrihen në këmbë për prijësit ose udhëheqësit e tyre. Po ashtu bëri të ditur, se ai person që dëshiron t’i çohen  të tjerët në këmbë, ka për të qenë prej banorëve të zjarrit. Vallë, si do të jetë përfundimi për dikë që i bëhet sexhde, përkulen për të dhe i puthin duart?! Umer ibën Abdulazizi (Allahu qoftë i kënaqur me të), i cili ka qenë khalifi i Allahut në tokë, kishte ngarkuar disa njerëz të tij, që ta ndalonin atë që hynte për të puthur tokën, aq sa kush puthte tokën, ai e ndëshkonte.

Shkurtimisht po them se ngritja dhe ulja, rukuja dhe sexhdeja, janë të drejta të të Vetmit të Adhuruar, Krijuesit të qiejve dhe të tokës. Dhe ajo që është e drejtë absolute vetëm për Allahun, nuk lejohet që të kryhet asnjë gjë prej saj, për dikë tjetër përveç Tij. Si p.sh., betimi për dikë tjetër përveç Allahut të Lartësuar. I dërguari i Allahut (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) thotë: “Kush do të betohet, le të betohet për Allahun ose le të heshtë.” (Transmeton Bukhariu dhe Muslimi) Gjithashtu thotë: “Kush betohet për dikë tjetër veç Allahut, vërtet që ka bërë shirk.”

Pra, i gjithë adhurimi duhet të kryhet vetëm për Allahun, Një të Vetëm, pa shok dhe ortak. “Dhe ata nuk u urdhëruan për tjetër, veçse që duhet të adhuronin vetëm Allahun dhe të mos adhuronin tjetër përveç a përkrah Tij, të adhuronin Atë me besim të vërtetë e përkushtim të plotë dhe të kryenin faljen e namazit e të jepnin zekatin. Dhe kjo është feja e drejtë dhe e vërtetë.” [El-Bejjineh: 5]

Në Sahih (të Muslimit), transmetohet se pejgamberi (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) thotë: “Vërtetë Allahu pëlqen  për ju tre gjëra: Të adhuroni vetëm Atë dhe të mos i shoqëroni askënd në adhurim, të kapeni të gjithë fortë me litarin e Allahut e të mos përçaheni dhe të këshilloni atë të cilin Allahu e ka ngarkuar me çështjen tuaj.” Dhe përkushtimi i fesë vetëm për Allahun, është baza e adhurimit.

Pejgamberi ynë (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të), e ka ndaluar rreptësisht shirkun, qoftë pak apo shumë, i vogël apo i madh. Këtë e argumenton fakti i transmetimit nga burime të shumta, se ai e ka ndaluar namazin në kohën e lindjes së diellit dhe në kohën e perëndimit të tij. Kjo është transmetuar me tekste të ndryshme. Ai një herë ka thënë: “Mos prisni që ta falni namazin në kohën e lindjes së diellit dhe as në perëndimin e tij.” Ndërsa një herë tjetër, ka ndaluar që dikush të falet pas agimit derisa të lindë dielli, dhe po ashtu ka ndaluar që të falet namaz pas namazit të asrit, derisa të perëndojë dielli. Një herë tjetër ka përmendur se kur lind dielli, lind midis dy brirëve të shejtanit dhe në këtë kohë pabesimtarët i bëjnë sexhde diellit. Gjithashtu, e ka ndaluar faljen e namazit në këtë kohë, sepse ka përngjasim me idhujtarët, të cilët në këtë kohë i bëjnë sexhde diellit. Shejtani i vendos brirët e tij në atë pozicion, që dielli të lindë midis brirëve të tij, me qëllim që sexhdeja të bëhet për të. Atëherë vallë, si është gjendja  e atij njeriu, shirku i të cilit është më i qartë se ky dhe përngjasimi i tij me idhujtarët është më i dukshëm?!

Allahu i Lartësuar thotë në atë që urdhëroi të dërguarin e Tij, që t’u thotë ndjekësve të librave të parë: “Thuaj (o Muhamed): O ithtarë të librit (çifutë e të krishterë)! Ejani te një fjalë që është e drejtë dhe e përbashkët mes nesh dhe jush, që të mos adhurojmë askënd përveç Allahut, që të mos i vëmë Atij shokë në adhurim dhe asnjë prej nesh të mos marrë të tjerë për zota përveç Allahut të Vetëm. Pastaj nëse ata largohen, thuaju dëshmoni për ne se jemi muslimanë.” [Al-Imran: 64] E  gjithë kjo, është për arsye se në të ekziston përngjasimi me ithtarët e librit, të cilët morën si zota njëri-tjetrin përveç Allahut. Ndërsa ne jemi të ndaluar ta bëjmë këtë veprim. Kush i shmanget udhëzimit të pejgamberit të Allahut (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të), udhëzimit të shokëve të tij dhe udhëzimit të pasuesve të tyre me bamirësi, tek ajo që ngjason me ritet fetare të të krishterëve, ai pa dyshim që ka lënë atë për të cilën e ka urdhëruar Allahu dhe i dërguari i Tij.

Përsa i përket fjalës që thotë dikush: Nevoja ime u krye me begatinë e Allahut dhe begatinë tënde, kjo është një shprehje e keqe, sepse në të tilla gjëra, nuk mund të krahasohet askush me Allahun. Kur dikush i tha pejgamberit (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të): Çfarë dëshiron Allahu dhe ty! Ai tha: “A më bëre mua shok me Allahun?! Thuaj: Çfarë dëshiron Allahu i Vetëm.” Ai një herë i tha shokëve të tij: “Mos thoni: Çfarë dëshiron Allahu dhe Muhamedi, por thoni: Çfarë dëshiron Allahu, pastaj dëshiron Muhamedi.”

Në një hadith, transmetohet se një nga muslimanët pa dikë që thoshte: Sa popull i mirë jeni ju, sikur të mos i bënit shokë Allahut. D.m.th: ju thoni: Çfarë dëshiron Allahu dhe dëshiron Muhamedi. Pejgamberi (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) i ndaloi nga kjo gjë. Në Sahih (të Bukhariut dhe Muslimit), transmetohet se Zejd ibën Khalid ka thënë: Një herë i dërguari i Allahut (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) u fal me ne duke na prirë në namazin e sabahut kur ishim në Hudejbije, ndërkohë që natën kishte rënë shi dhe tha: “A e dini çfarë tha Zoti juaj këtë natë?” Ne thamë: Allahu dhe i dërguari i Tij janë më të dijshëm. Tha: “Ai tha: Disa robër të mi u gdhinë besimtar tek Unë dhe disa të tjerë u gdhinë pabesimtarë. Ai që thotë: Ne na zbriti shiu me mirësinë e Allahut dhe mëshirën e Tij, ky është ai që beson tek Unë dhe që nuk beson tek yjet. Ndërsa ai që thotë: Na zbriti shiu për shkak të këtij ylli, apo atij tjetri, ky është ai që nuk beson tek Unë, por beson tek yjet.”

Shkaqet të cilat Allahu i ka bërë shkaqe, nuk mund të bëhen ortak, shok apo ndihmëtar.

Ndërsa ai që thotë: Me begatinë e shehut, ndoshta ka për qëllim lutjen e tij, dhe lutja që pranohet më shpejt është lutja e atij që mugon. Ndoshta ai ka për qëllim me të begatinë e asaj të mire, të cilën ai ia ka mësuar dhe e ka urdhëruar për të. E ndoshta mund të ketë për qëllim begatinë dhe ndihmën me të cilën ai e ka ndihmuar në të vërtetën, apo që e ka dashur për hir të fesë etj. . Që të gjitha këto janë kuptime të drejta. Ndoshta ai ka për qëllim me të lutjen që bën për të vdekurin, apo për atë që nuk është prezent. Mirëpo veçimi i shehut me këtë ndikim, apo veprimi i asaj për të cilën ai është i pafuqishëm, apo që nuk ka mundësi ta kryej, apo që nuk e ka për qëllim, atëherë pasimi i tij dhe bindja ndaj tij në këto gjëra është prej bidateve të këqija. Këtu hyjnë edhe kuptimet e tjera të kota të ngjashme me këto.

Ajo gjë për të cilën nuk ka pikë dyshimi, është fakti se puna me bindjen ndaj Allahut, lutja e besimtarëve për njëri-tjetrin, e të tjera veprime si këto, janë të dobishme në këtë botë dhe në botën tjetër, dhe ato ndodhin me mirësinë dhe mëshirën e Allahut.

(Sqarimi i realitetit të “El-Kutbu”, “El-Gauthu” dhe “El-Ferdul-xhami’”)

Në lidhje me përgjigjen ndaj pyetjes që ka të bëj me termat “El-kutbu’”, “El-gauthu” dhe “El-ferdul xhami’”, që të gjitha këto i thonë disa grupe njerëzish dhe i komentojnë ato me gjëra që janë krejtësisht të kota në fenë islame. Si p.sh., disa njerëz, termin “El-Gauthu” e komentojnë duke thënë se është ai i cili me ndërmjetësimin e tij arrihet përkrahja e krijesave, qoftë ndihma apo furnizimi i tyre. Aq sa disa prej tyre thonë se ndihma e ëngjëjve dhe e peshqve të detit realizohet me ndërmjetësimin e tij. Kjo thënie e tyre është plotësisht e ngjashme me atë që thonë të krishterët për Mesihun (paqja e Allahut qoftë mbi të) dhe siç thonë ekstremistët për Aliun (Allahu qoftë i kënaqur me të). Padyshim që ky është një mosbesim (kufër) i qartë, që kush e bën këtë kërkohet prej tij të pendohet, nëse pendohet mirë, por nëse nuk pendohet vritet. Kjo gjë ndodh sepse nuk ekziston asnjë nga krijesat, qoftë ëngjëll apo njeri, me anë të të cilit mund të realizohet ndihma e krijesave.

Prandaj, ajo që thonë filozofët në “Dhjetë logjikat”, për të cilat pretendojnë se janë ëngjëjt, si dhe ajo që thonë të krishterët për Mesihun, e shprehje të tjera si këto, janë kufër (mosbesim) i qartë. Ky është mendimi unanim i të gjithë muslimanëve.

Me termin “El-Gauth”, kam për qëllim edhe atë që thonë disa njerëz, se në tokë ekzistojnë më tepër se treqind e dhjetë burra, që titullohen “Nuxhaba’”, e prej tyre zgjidhen shtadhjetë, që titullohen “Nukaba’”, ku prej tyre zgjidhen dyzet të tjerë që titullohen “Abdalë”, prej tyre zgjidhen shtatë “Aktabë”, prej tyre zgjidhen katër të tjerë që titullohen “Autadë” dhe prej tyre zgjidhet një që quhet “El-Gauthu”, që qëndron në Mekë. Ata pretendojnë se banorët e tokës, kur i godet ndonjë fatkeqësi në furnizim dhe në ndihmë, atëherë drejtohen tek ata më tepër se treqindë e dhjetë burrat, këta drejtohen tek shtatëdhjetë të tjerët, të shtatëdhjetët drejtohen tek të dyzetët, të dyzetët drejtohen tek të shtatët, të shtatët drejtohen tek të katërtit dhe së fundi të katërtit drejtohen tek një. Disa të tjerë ndoshta i shtojnë numrat, emrat dhe gradët e tyre, e disa të tjerë i pakësojnë. Kjo ndodh sepse ata kanë shprehje të ndryshme rreth këtyre çështjeve. Disa prej tyre thonë, se një letër jeshile zbret nga qielli mbi Ka’be, që mban emrin e “Gauthit” të kohës, apo që zbret emri i Khidrit të asaj kohe. Kjo e fundit ndodh tek ata që thonë se Khidri është një gradë. Dhe se në çdo kohë ekziston një Khidër, ngaqë ata kanë dy mendime në këtë çështje.

Mirëpo që të gjitha këto janë të kota dhe nuk kanë asnjë origjinë në Librin e Allahut dhe as në Sunnetin e të dërguarit të Tij. Këto nuk i ka thënë ndonjë prej të parëve të këtij populli, asnjë nga imamët e tij dhe asnjë nga dijetarët e mëdhenj të mëparshëm, që meritojnë të pasohen.

Gjithashtu është e ditur, se zotëria ynë dhe i dërguari i Zotit të botëve, Ebu Bekri, Umeri, Uthmani dhe Aliu (Allahu qoftë i kënaqur me ta), kanë qenë krijesat më të mira në kohën e tyre, dhe siç dihet ata ishin në Medine dhe jo në Mekë.

Disa prej tyre transmetojnë një hadith, në lidhje me “Hilalin” djaloshin e Mugire ibën Shu’be, duke thënë se ai është një nga të shtatët. Mirëpo ky është një hadith i kotë, sipas mendimit të të gjithë dijetarëve, të cilët kanë rënë dakord për pavërtetësinë e tij. Edhe pse disa prej këtyre haditheve i transmeton Ebu Nuajmi në veprën e tij “Hiljetul-Eulija’” dhe Shejkh Ebu Abdurrahman Es-Sulemij në disa prej librave të tij. Ti mos u mashtro me këto libra, se në to ndodhen hadithe të sakta, të mira, të dobëta, të shpikura dhe gënjeshtra, për të cilat nuk ka mosmarrëveshje midis dijetarëve, se ato janë gënjeshtra të shpikura. Ndonjëherë dikush mund t’i transmetojë sipas traditës së disa prej ndjekësve të hadithit, të cilët kanë transmetuar atë që kanë dëgjuar, duke mos bërë dallim midis të saktit dhe të kotit. Ndjekësit e hadithit nuk transmetonin hadithe si këto. Kjo sepse ka ardhur në Sahih (të Muslimit) se pejgamberi (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) ka thënë: “Kush flet prej meje një hadith që e sheh se është gënjeshtër, atëherë ai është njëri nga gënjeshtarët.”

Me pak fjalë po them se të gjithë muslimanët e dijnë se kur mbi ta zbresin fatkeqësitë, qoftë kur janë në mirëqenie apo në frikë, si p.sh. kur luten në namazin e Istiskas, kur kërkojnë shiun me qëllim që mbi ta të zbresë furnizimi, kur luten në namazin e eklipsit, kur përgatiten për largimin e fatkeqësisë dhe në raste të tjera, ata drejtohen vetëm tek Allahu, duke lutur vetëm Atë, i Cili nuk ka shok dhe ortak, pa i shoqëruar Atij asnjë shok në adhurim. Muslimanët asnjëherë nuk duhet t’i kthehen dikujt tjetër përveç Allahut të  Lartësuar për nevojat që kanë. Madje edhe idhujtarët në kohën e injorancës së tyre, lusnin Allahun pa ndërmjetës dhe Allahu i përgjigjej atyre. A mos vallë mendon, se pas Teuhidit dhe Islamit nuk do t’i përgjigjet lutjes së tyre përveçse me këtë ndërmjetës, për të cilin Allahu nuk ka zbritur asnjë fakt dhe asnjë provë?!

Allahu i  Lartësuar thotë: “Dhe kur njeriun e kap ndonjë hall (ose e keqe), ai na lutet Neve i mbështetur në krahun e tij, i ulur ose në këmbë. Por pasi Ne ia kemi larguar atij të keqen, ai vazhdon në rrugën e tij sikur të mos na ishte lutur Neve për një hall që i ra atij!” [Junus: 12]  Ai përsëri thotë: “Ndërsa kur ju kap e keqja në det, ata të cilët ju i thërrisni përveç Atij, shuhen e zhduken prej jush përveç Atij (vetëm Allahu).” [El-Isra: 67] Në një ajet tjetër thotë: “Thuaju (O Muhamed): “Më thoni, sikur të binte mbi ju dënimi i Allahut, apo t’ju vijë ora (së cilës ju i trembeni) a do t’i thërrisnit tjetërkujt përveç Allahut? (Përgjigjuni) nëse jeni të drejtë! Patjetër, ju vetëm Atij do t’i thërrisnit dhe në qoftë se Ai do, Ai mund t’jua largojë atë fatkeqësi për të cilën ju i thërrisni Atij dhe atë kohë ju harroni çfarëdo shoku që i keni bashkuar Atij në adhurim.” [En-Aam: 40-41]  I Lartësuari thotë: “Vërtet që Ne dërguam (të dërguar) në shumë popuj para teje (o Muhamed) dhe Ne i kapluam ata me varfëri të madhe (a humbje pasurie) dhe me humbje të shëndetit e fatkeqësi që të mund  të besonin me përulje. Kur atyre u binin vuajtje nga Ne, pse atëherë ata nuk besuan me nënshtrim? Por zemrat e tyre u ashpërsuan dhe shejtani ua bëri atyre t’u duken të drejta veprat që punonin.” [En-Aam: 42-43]

Pejgamberi (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) kërkoi shi për shokët e tij duke u falur dhe jashtë faljes. Ai i priu ata në namazin e istiskas (kërkimit të shiut), në namazin e eklipsit, bënte dua në faljen e tij dhe kërkonte ndihmë kundër idhujtarëve. Gjithashtu edhe Khalifët (zëvendësit) e drejtë pas tij, imamët e fesë dhe dijetarët e muslimanëve, që të gjithë kanë ndjekur dhe ndjekin këtë rrugë.

Prandaj thuhet, se tre gjëra nuk kanë asnjë origjinë: “Porta e nusejrive”, “I shumëprituri i rrafidhave”[1] dhe “Gauthi i injorantëve.”

Kjo ngaqë nusejritë pretendojnë se porta që kanë ata, është nga ky lloj dhe mban botën. Ajo vërtet ekziston, mirëpo pretendimi i nusejrive në të është krejtësisht i kotë. Ndërsa përsa i përket Muhamed ibën Hasen El-Askeri të shumëpriturit, Gauthit që qëndron në Mekë dhe gjëra të këtij lloji, që të gjitha janë të kota dhe nuk ekzistojnë.

Gjithashtu ajo që pretendojnë disa të tjerë, se “El-Kutbul-Gauthul-Xhami’” ndihmon eulijatë e Allahut, i njeh ata të gjithë e të tjera pretendime të tilla, janë të kota. Ebu Bekri dhe Umeri (Allahu qoftë i kënaqur me ta), nuk i njihnin të gjithë eulijatë e Allahut dhe as nuk i përkrahnin ata. Atëherë si do të munden ata të humbur, të mashtruar dhe gënjeshtarë? I dërguari i Allahut (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) është zotëria i bijve të Ademit dhe ai do t’i njohë ata të cilët nuk i pa prej popullit të tij nga shenjat e abdesit. Pra, do t’i njohë nga e bardha që ndodhet në vendet që ata marrin abdes. Ka prej eulijave të Allahut aq shumë, saqë nuk mund t’i përfshijë askush tjetër përveç Allahut të Lartësuar. Ai (Muhamedi -paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të-) është imami dhe ligjëruesi i pejgamberëve të Allahut, por megjithatë nuk e njihte pjesën më të madhe të pejgamberëve. Madje Allahu i Lartësuar thotë: “Dhe sigurisht që Ne kemi sjellë të dërguar para teje (o Muhamed), për disa prej tyre Ne të kemi njoftuar për ndodhinë e tyre dhe për disa Ne nuk të kemi njoftuar për ngjarjen e tyre.” [Gafir: 78]

Musai nuk e njihte Khidrin dhe Khidri nuk e njihte Musain. Aq sa kur Musai e përshëndeti Khidrin ai i tha: A vallë ka përshëndetje në tokën tënde? Ai i tha atij: Unë jam Musai. Ai tha: Musai i bijve të Israilit? Ai tha: Po. Atij i kishte mbërritur emri dhe lajmi në lidhje me të, mirëpo nuk e kishte parë ndonjëherë. Kush thotë se ai (Khidri) është nakijbi i eulijave, apo thotë se i njeh të gjithë ata, padyshim që ka pretenduar të kotën.

(Mendimi i saktë në lidhje me Khidrin -paqja qoftë mbi të-)

Mendimi i saktë të cilin e kanë zgjedhur dijetarët që i japin rëndësi të madhe studimit të çështjeve duke kërkuar të vërtetën, është se Khidri ka vdekur dhe nuk e ka arritur Islamin. Nëse ai do të ekzistonte në kohën e pejgamberit (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të), do të ishte detyrë për të që të besonte në pejgamberin (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të), të luftonte bashkë me të, ashtu siç e obligoi Allahu këtë ndaj tij dhe ndaj të tjerëve. Nëse ai vërtet do të ekzistonte, do të ishte në Mekë dhe në Medine. Do të ishte prezent me sahabët, për të luftuar së bashku me ta dhe për t’i ndihmuar ata në fe. Kjo ishte më parësore për të se sa të prezantonte tek një popull pabesimtar, për të hapur një vrimë në anijen e tyre. Ai nuk do të rrinte i fshehur nga populli më i mirë i të gjitha kohërave të njerëzimit, ndërkohë që ai ishte midis idhujtarëve dhe nuk u fsheh prej tyre.

Pastaj muslimanët nuk kanë nevojë për atë dhe as për të tjerët si ai në fenë e tyre dhe as në çështjet që i përkasin kësaj bote. Ngaqë ata e morën fenë e tyre nga i dërguari që nuk dinte shkrim dhe lexim (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të), i cili u mësoi atyre Librin dhe Hikmetin (Sunnetin). Pejgamberi i tyre u tha: “Nëse Musai do të ishte gjallë dhe ju do të pasonit atë e do të më linit mua, do të humbisnit.” Isai, biri i Merjemes kur të zbresë nga qielli do të gjykojë tek ata me Librin e Zotit të tyre dhe me Sunnetin e pejgamberit të tyre. Atëherë ç’nevojë do të kenë ata për Khidrin, apo për ndonjë tjetër?! Pejgamberi (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) i ka njoftuar ata për zbritjen e Isait nga qielli dhe prezencën e tij me muslimanët. Ai ka thënë: “Si mund të shkatërrohet një popull tek i cili unë jam në fillimin e tij dhe Isai në fund të tij?!”

Përderisa dy pejgamberët e nderuar (Muhamedi dhe Isai), të cilët bashkë me Ibrahimin, Musain dhe Nuhun janë të dërguarit më të mirë dhe pejgamberi (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) është zotëria i bijve të Ademit, ndërkohë që ata nuk u fshehën nga ky popull, as nga masa e gjerë e popullit dhe as nga njerëzit e veçantë, atëherë si mund të fshihet prej tyre dikush që nuk është si ata?!

Nëse Khidri do të ishte gjithnjë gjallë, si ka mundësi që pejgamberi (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) nuk e ka përmendur asnjëherë këtë? Ai nuk e ka njoftuar popullin e tij për të dhe as Khalifët e tij të drejtë nuk kanë njoftuar për të?!

Ndërsa kush thotë, se ai është i pari  dhe kontrolluesi i eulijave, i themi atij: Kush ia dha atij këtë pozitë që të jetë nakijbi i eulijave, kur dihet që eulijatë më të mirë janë shokët e Muhamedit (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të)? Dhe siç dihet, Khidri nuk është prej tyre. Pjesa më e madhe që tregohet në lidhje me këtë temë është gënjeshtër, kurse pjesa tjetër është e ndërtuar mbi bazën e iluzionit të dikujt. Kjo është si puna e atij që pa një person dhe mendoi se ai është Khidri dhe tha: Ai është Khidri. Ashtu sikurse rrafidhat, shohin dikë dhe pretendojnë se ai është imami i shumëpritur dhe i pagabueshëm. Është transmetuar nga Imam Ahmed ibën Hanbel, se atij kur iu përmend Khidri tha: Kush të drejton tek ai që mungon, nuk është treguar i drejtë me ty. Nuk e ka vendosur këtë në gjuhën e njerëzve askush tjetër përveçse shejtanit.

Këtë çështje e kemi shtjelluar në vende të tjera.

(Gjykim i emërtimit të njeriut më të mirë të kohës me termat “EL-Kutbu” dhe “El-Gauthu”)

Nëse dikush thotë se, “El-Kutbul-Gauthul-Ferdul-Xhami’”, është një person, që konsiderohet si njeriu më i mirë i kohës së tij, kjo mund të jetë e mundur. Mirëpo në të njëjtën kohë ka mundësi që të jenë dy njerëz të barabartë në mirësi. Po ashtu ka mundësi të jenë tre apo katër. Nuk mund të thuhet në formë të prerë, se në çdo kohë është vetëm një person i cili është njeriu më i mirë. Ndoshta mund të jenë një grup njerëzish dhe mes tyre dikush është më i mirë se një tjetër në një drejtim, por jo në një tjetër. Dhe këto anë ose janë të përafërta, ose të barabarta.

Por edhe pse në një kohë mund të jetë një person që është njeriu më i mirë i kohës, emërtimi i tij me termat “El-Kutbu, El-Gauthu, El-Xhami’” është bidat për të cilin Allahu nuk ka zbritur asnjë fakt dhe nuk e ka  përdorur asnjë nga të parët dhe imamët e këtij populli. Të parët tanë, mendonin se ndonjë është njeriu më i mirë i kohës së tij ose nga më të mirët e saj, mirëpo nuk e emërtonin atë me të tillë emra për të cilët Allahu nuk ka zbritur asnjë fakt dhe asnjë provë. Aq më tepër kur ka prej tyre që mendojnë se Kutbi i parë është Hasen ibën Ali ibën Ebi Talib (Allahu qoftë i kënaqur me ta). Pastaj çështja shkallëzohet, duke arritur deri tek disa prej meshajikhëve të kohëve të fundit. Kjo është një gjë e gabuar dhe e papranueshme, qoftë duke iu bazuar rrugës së Ehli Sunetit, qoftë duke iu bazuar rrugës së rrafidhave. Ne themi: Ku janë Ebu Bekri, Umeri, Uthmani, Aliu, ata që pranuan të parët Islamin nga Muhaxhirët (që u shpërgulën nga Meka në Medine) dhe Ensarët (besimtarët e Medines që i strehuan dhe i ndihmuan ata)?! Në kohën që ndërroi jetë pejgamberi (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të), Haseni sapo i ishte afruar moshës së pjekurisë.

Është përmendur se disa shehlerë të mëdhenj që merren me këto gjëra, kanë thënë se dija e “El-Kutbul-Ferdul-Gauthul-Xhami’”, është si dija e Allahut të Lartësuar. Pra thotë, që ai di atë që Allahu di dhe ka mundësi për atë që ka mundësi Allahu. Gjithashtu pretendon se pejgamberi (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) ka qenë po kështu dhe se kjo u transferua nga pejgamberi tek Haseni, derisa mbërriti gradualisht tek shehu i tij. Unë sqarova se kjo gjë është kufër (mosbesim) i qartë dhe injorancë e shëmtuar, se pretendimi i diçkaje të tillë tek i dërguari i Allahut (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të dhe familjen e tij) është  mosbesim, dhe se pretendimi i diçkaje të tillë për shehlerët e tyre ka të njëjtin gjykim, pa asnjë diskutim. Allahu i Lartësuar thotë: “Thuaj (o Muhamed): Unë nuk ju them se kam thesaret e Allahut, as që e di gajbin (të fshehtën, të panjohurën), as nuk ju them se unë jam melek.” [En-Aam: 50] I Lartësuari thotë: “Thuaj (o Muhamed): “Unë nuk kam asnjë fuqi përfitimi ose dëmtimi për veten time, por vetëm si të dojë Allahu. Po të kisha dijen e Gajbit (të së fshehtës), atëherë do të kisha shumëfishuar e shtuar për veten time një bollëk begatie dhe asnjë e keqe nuk do të më prekte.” [El-A’raf: 188] I Lartësuari thotë: “Ata thonë: Në qoftë se ne do të kishim ndonjë lidhje me këtë çështje, atëherë asnjë prej nesh nuk do të ishte vrarë këtu.” [Al-Imran: 154] Përsëri thotë: “Ata thanë: A kemi ne ndonjë pjesë në këtë çështje? Thuaj (o Muhamed): Në të vërtetë çështja i takon plotësisht Allahut.” [Al-Imran: 154] Gjithashtu Allahu i Lartësuar thotë: “Që Ai të veçojë (e t’i ndajë) një pjesë të atyre që nuk besojnë, apo t’i poshtërojë me turp që kështu të tërhiqen të shkatërruar. Vendimi nuk është i yti (o Muhamed, por i Allahut), nëse Ai kthehet me mëshirë ndaj tyre (dhe i fal) apo i ndëshkon, pasi ata vërtet janë dhalimunë (keqbërës, mohues dhe pabesimtarë).” [Al-Imran: 127-128] I Lartësuari thotë në një tjetër ajet: “Në të vërtetë ti (Muhamed) nuk udhëzon kë të duash, por Allahu udhëzon atë që do Ai. Dhe Ai i njeh më mirë ata që janë të udhëzuar.” [El-Kasas: 56]

Allahu i Lartësuar na ka urdhëruar që t’i bindemi të dërguarit të Tij (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) duke thënë: “Ai që i bindet të dërguarit (Muhamedit) vërtetë ai i është bindur edhe Allahut.” [En-Nisa: 80] Ai na ka urdhëruar që ne ta pasojmë atë. Siç thotë në një ajet: “Thuaj (O Muhamed): Nëse vërtetë e doni Allahun, atëherë më ndiqni mua (pranoni Islamin, ndiqni Kur’anin dhe Sunetin, rrugën time) dhe Allahu do t’ju dojë juve.” [Al-Imran: 31] Ai gjithashtu na ka urdhëruar që ta përkrahim të dërguarin, ta ndihmojmë dhe ta nderojmë atë. Gjithashtu ka vendosur të drejta për të cilat i ka sqaruar në Librin e Tij dhe në Sunnetin e të Dërguarit të Tij. Aq sa e ka bërë detyrë për ne, që ai të jetë njeriu më i dashur tek ne nga vetet dhe familjet tona. Allahu i Lartësuar thotë: “Pejgamberi është më afër besimtarëve (edhe më i merituar) se sa vetë ata me vetveten.” [El-Ahzab: 6] Allahu i Lartësuar thotë: “Thuaju (o Muhamed): Në qoftë se baballarët tuaj, bijtë tuaj, vëllezërit tuaj, gratë tuaja, të afërmit tuaj, pasuria që ju keni fituar, tregtia tek e cila keni frikë humbjen dhe vendbanimet tuaja tek të cilat gjeni kënaqësi, janë më të dashura për ju se Allahu dhe i dërguari i Tij, më (të dashura) se përpjekja dhe lufta për çështjen e Allahut, atëherë prisni derisa Allahu të sjellë vendimin (dënimin) e Tij.” [Et-Teube: 24]

Pejgamberi (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) thotë: “Betohem për Atë në dorë të të Cilit është shpirti im, se nuk beson asnjëri prej jush derisa të jem më i dashur tek ai nga fëmija i tij, prindi i tij dhe nga të gjithë njerëzit.” Umeri (Allahu qoftë i kënaqur me të) i tha atij: O i Dërguari i Allahut! Je më i dashuri për mua se çdo gjë tjetër, përveç vetes sime. Ai i tha: “Jo o Umer, derisa të jem më i dashur tek ty edhe se vetja tënde.” Ai tha: Me të vërtetë tani je më i dashur për mua edhe se vetja ime. Ai tha: “Tani o Umer!” (Transmeton Bukhariu) Gjithashtu thotë: “Tre gjëra të cilat kush i ka, ka gjetur me to ëmbëlsinë e Imanit (besimit): Ai tek i cili Allahu dhe i dërguari i Tij janë më të dashur nga çdokush tjetër, ai i cili e do një person dhe nuk e do për gjë tjetër, vetëm se për hir të Allahut dhe ai që urren të kthehet në mosbesim pasi e shpëtoi Allahu prej tij, ashtu siç urren të hidhet në zjarr.” (Transmeton Bukhariu)

Allahu i Lartësuar ka sqaruar në Librin e Tij të drejtat e Tij të cilat nuk mund të jenë për dikë tjetër përveç Tij. Gjithashtu ka sqaruar të drejtat e të dërguarve dhe të drejtat e besimtarëve mes njëri-tjetrit. Këtë çështje e kemi sqaruar në shkrime të tjera. Si p.sh. fjala e Allahut të Lartësuar: “Dhe kushdo që i bindet Allahut dhe të Dërguarit të Tij, i frikësohet Allahut dhe i përkushtohet Atij, këta janë të fituarit.” [En-Nur: 52]

Pra, bindja është për Allahun dhe të Dërguarin e Tij. Ndërsa frika dhe devotshmëria janë vetëm ndaj Allahut. Allahu i Lartësuar thotë: “Vetëm sikur të ishin të kënaqur me atë që u dha Allahu dhe i dërguari i Tij dhe të thoshnin: “Allahu është më se i mjaftueshëm për ne! Allahu do të na dhurojë ne nga begatitë e Tij dhe i Dërguari i Tij (nga sadakatë, lëmosha)! Vetëm tek Allahu i kthejmë shpresat tona duke iu lutur vetëm Atij!” [Et-Teube: 59]

Pra, u duk qartë se dhënia ishte prej Allahut dhe të Dërguarit, ndërsa varja e shpresave ishte vetëm tek Allahu. Allahu i Lartësuar thotë: “Dhe çfarëdo që t’ju japi juve i Dërguari (Muhamedi), merreni atë dhe çfarëdo që ai jua ndalon, hiqni dorë (prej saj).” [El-Hashr: 7]

Kjo ndodh për arsye se e lejuar është ajo çfarë ka lejuar Allahu dhe i Dërguari i Tij, dhe e ndaluar është ajo çfarë ka ndaluar Allahu dhe i Dërguari i Tij. Ndërsa mjaftueshmëria është vetëm për Allahun. Siç thotë Allahu i Lartësuar: “Ata thanë: Vetëm Allahu na mjafton.” [Al-Imran:17] Nuk tha: Na mjafton Allahu dhe i dërguari i Tij. Allahu i Lartësuar thotë: “O Pejgamber! Allahu është më se i mjaftueshëm për ty dhe për besimtarët që të ndjekin ty.” [El-Enfal: 64] D.m.th.: Allahu të mjafton ty dhe i mjafton besimtarëve që të ndjekin ty.

Kjo është e vërteta e prerë në lidhje me këtë ajet. Prandaj fjala që tha Ibrahimi dhe Muhamedi (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të dy) ishte: Vetëm Allahu na mjafton neve dhe për ne Ai është Rregulluesi më i mirë.

Allahu i Madhëruar është më i Dijshmi dhe më i Mençuri. Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi krijesën e Tij më të mirë, zotërinë tonë Muhamedin, mbi familjen dhe mbi të gjithë shokët e tij.

Përshtati në gjuhën shqipe, Bledar Ali

Dosje: Libërtha