Çfarë e tronditin akiden – pjesa e pestë dhe e fundit

Çfarë e tronditin akiden – pjesa e pestë dhe e fundit

Si kjo që përmendëm është dhe fjala e disa rrafidëve, të cilët thonë se: Dymbëdhjetë imamllarët e tyre dinë të fshehtën. Kjo është kufër (mosbesim), humbje dhe braktisje e Islamit, në bazë të fjalës së Allahut te Lartësuar kur thotë:

“Thuaj: Askush në qiell dhe në tokë nuk e di gajbin (të fshehtën, të panjohurën) veç Allahut.” [en-Neml. 65]

Ndërsa nëse festohet (mevludi) me leximin e jetëshkrimit të pejgamberit, përmendja e gjërave që kanë ndodhur në lindjen e tij, luftërat e tij dhe gjëra të tjera të kësaj natyre, të cilat ndodhin në ceremonitë që ata i organizojnë, atëherë kjo vepër që ata bëjnë në këtë formë është bidat (risi) në fe që e bën të mangët atë, por nuk e bën atë të pavlefshme.

Prej këtyre bidateve është edhe ideologjia që kanë disa injorantë për muajin Sefer, kur thonë se në këtë muaj nuk bën të udhëtohet, se në këtë muaj është një kafshë që quhet Sefer, e cila e dëmton barkun. Ata bëhen pesimist për shkak të kësaj. Kjo ideologji e tyre është injorancë dhe humbje. Pejgamberi – Paqja, shpëtimi dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të – thotë:

”Nuk ka molepsje dhe nuk ka shenja ogurzeza”.

Kjo sepse besimi në molepsjen, parandjenjën, të lidhurit me vendbanimet e hënës (shënim p.k.: Numri i tyre është njëzet e tetë dhe çdo natë zbret një nga ato vendbanime. Allahu i Lartësuar thotë:

”Edhe Hënës Ne i përcaktuam dhe i matëm asaj vendbanime (faza që t’i përshkojë)” [Jasin. 39]

Arabët ia atribuonin shiun këtyre vendbanimeve ose gogolit (lloj shejtani); që të gjitha këto janë prej çështjeve të kohës së injorancës dhe janë gjëra që e tronditin fenë. Pretendimi se ekziston molepsje, është pretendim i kotë. Mirëpo duhet pasur parasysh se Allahu ka bërë që përzierja me disa të sëmurë të jetë shkak për ndodhjen e sëmundjes tek ai që është i shëndoshë, por molepsja nuk ndodh vetë me natyrën e saj. Një nga arabët, kur dëgjoi fjalën e Pejgamberit – paqja, shpëtimi dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të: “Nuk ka molepsje…” tha: O i dërguari i Allahut! Devetë qëndrojnë në rërë sikur të ishin diba (lloj kafshe), e nëse hyn tek ato zgjebarakja ua ngjit zgjeben atyre. Pejgamberi – paqja, shpëtimi dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të – tha: ”Po kush e zbriti zgjeben (ose sëmundjen ngjitëse) në fillim?” (Tra. Buhariu dhe Muslimi).

E gjithë çështja është në Dorën e Allahut të Lartmadhëruar. Nëse Ai do, ia ngjit zgjeben për shkak të kësaj zgjebeje (që ndodhet tek zgjebarakja) dhe nëse nuk do, nuk ia ngjit zgjeben atyre. Pejgamberi – paqja, shpëtimi dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të – thotë: ”Të mos prezantojë ai që ka deve të sëmura tek ai që ka deve të shëndosha” (Tra. Buhariu dhe Muslimi). Kuptimi i hadithit është: Mos i sillni devetë e sëmura tek ato deve që nuk janë të sëmura, por i vendosni ato në një vend të veçantë dhe të tjerat në vend tjetër. Pra kjo bëhet për t’u ruajtur nga e keqja dhe për t’u larguar nga rrugët që të çojnë tek ajo, se siç dihet gjërat janë në dorën e Allahut dhe nuk mund ta vendosi dikush molepsjen prej natyrës së vet, por kjo është në dorën e Allahut.

“Thuaj: “kurrë nuk do të na ndodhë gjë neve, përveç çfarë Allahu ka caktuar për ne.” [Teube. 51]

Përzierja me dikë është prej shkaqeve që gjendet sëmundja, prandaj nuk duhet të ndodhi kjo përzierje. Zgjebaraku (ose dikush që ka sëmundje molepse) të mos përzihet me të shëndoshin (që nuk është i sëmurë).

Kështu na ka urdhëruar pejgamberi – Paqja, shpëtimi dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të-. Kjo bëhet për shkak të ruajtjes dhe të mbrojtjes prej shkaqeve të së keqes. Mirëpo kjo nuk do të thotë se nëse ai përzihet me dikë ka për ta molepsur! Jo. Ai mund të molepsë (t’ia ngjit sëmundjen) dhe mund të mos moleps. Kjo gjë është në dorë të Allahut te Lartësuar. Prandaj Pejgamberi – paqja, shpëtimi dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të – tha: “Po kush e zbriti zgjeben (ose sëmundjet ngjitëse) në fillim?” Nga hadithet që kanë lidhje me këtë temë, është edhe fjala e pejgamberit – Paqja, shpëtimi dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të:

“Arratisu nga i lebrosuri ashtu siç arratisesh nga luani” (Transmetoi Ahmedi në Musnedin e tij, Buhariu ta’likan – me zinxhir transmetimi të shkëputur -, por ibën Haxheri tha se Ebu Nuejmi e transmetoi me zinxhir transmetimi të plotë prej rrugës së Ebu Daude Tajalisini dhe zinxhiri i transmetimit të tij është i saktë. Po ashtu përmendi se edhe ibën Khuzejmeh e transmetoi me zinxhir transmetimi. Bagauiu pasi e vendosi në librin e tij “Sherhus- Suneh” tha: hadith i saktë.)

Pesimizmi që ndodhej tek njerëzit e kohës se injorancës me molepsjen, shenjat ogurzeza, me shpirtin e të vdekurit të cilëve i dukej sikur fluturonte rreth varrit të tij si zog, prej të cilit bëheshin pesimist, që të gjitha këto janë gjëra të kota që nuk kanë asnjë bazë. Shpirti i të vdekurit është peng në xhenet ose në zjarr. Shenjat ogurzeza, pesimizmi me gjërat që i shikon dhe që i dëgjon janë prej punës së kohës së injorancës (xhahilijes). Ata bëheshin pesimist kur shikonin diçka që nuk i pëlqente si korbin, gomarin e zi ose me bisht të prerë dhe gjëra të tjera si këto; bëheshin pesimistë me to. Kjo ndodhte për shkak të injorancës dhe humbjes së tyre. Allahu i Lartësuar u kundërpërgjigjet atyre duke u thënë:

“Kini mendjen! Me të vërtetë që shenjat ogurzeza janë vetëm tek Allahu (si të dojë Ai)” [el-A’raaf. 121]

Dëmi dhe dobia, dhënia dhe pengimi janë në dorë të Allahut. Ndërsa shenjat ogurzeza nuk kanë origjinë. Ajo është diçka që ata e parandjenjë dhe e gjejnë në gjokset e tyre, që në të vërtetë nuk është asgjë, ajo është diçka e kotë. Prandaj Pejgamberi – paqja, shpëtimi dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të- tha: “Nuk ka shenja ogurzeza.” Prandaj nëse shikon atë me të cilën bëhet pesimist, të mos kthehet prej qëllimit për të cilin është nisur, por të vazhdojë. Nëse është nisur për udhëtim dhe papritur shikon një gomar që nuk e pëlqen ose shikon një burrë që nuk e pëlqen, e të tjera të kësaj natyre, të mos kthehet por të vazhdojë punën e tij dhe të mbështetet tek Allahu. Nëse ai kthehet, atëherë kjo është shenjë ogurzezë dhe shenja ogurzezë e trondit akiden por nuk arrin shkallën e shirkut të madh, pra është shirk i vogël.

Të gjitha bidatet e tronditin akiden por nuk arrin gradën e kufrit, përderisa ato nuk shoqërohen me kufër. Bidatet si: bidati i mevludit, ndërtimi mbi varre, bërja e xhamive mbi varre, namazi i regaibit (të cilin disa e kryejnë të enjten e parë të muajit Rexheb, për të cilën ibën Tejmija dhe shumë dijetarë të tjerë thonë se nuk e ka falur Pejgamberi – paqja, shpëtimi dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të dhe familjen e tij – dhe asnjë nga të parët, dhe se hadithet që kanë ardhur në lidhje me të janë të shpikura dhe gënjeshtra, që të gjitha këto janë bidate. Po ashtu edhe festimi i natës së Isras dhe Mi’raxhit, të cilën e përcaktojnë në datën njëzet e shtatë të muajit Rexheb, edhe kjo është bidat që nuk ka origjinë.

Disa njerëz festojnë natën që është në mes të muajit Shaban, duke bërë në këtë natë punë për t’u afruar tek Allahu me to. Ndoshta ndonjë prej tyre falet gjithë natën ose e agjëron atë ditë të saj duke pretenduar se kjo që bën e afron tek Allahu. E gjithë kjo që bëjnë ata nuk ka origjinë dhe hadithet që kanë ardhur në lidhje me të nuk janë të sakta, madje ajo është prej bidateve.

Fjala e përgjithshme (që është si rregull) në lidhje me këtë çështje është: çdo gjë prej adhurimeve të cilat i kanë shpikur njerëzit dhe çdo gjë të cilën nuk e ka urdhëruar i dërguari i Allahut – paqja, shpëtimi dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të dhe familjen e tij-, apo nuk e ka vepruar, ose që nuk e ka aprovuar, është bidat. Ky gjykim del se Pejgamberi -paqja, shpëtimi dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të- thotë: “Kush shpik diçka të re në çështjen tonë çfarë nuk është prej saj, ajo është e refuzuar.” Përsëri thotë: “Kush vepron një vepër e cila nuk është në çështjen tonë, ajo është e refuzuar.” Ai thoshte në ligjëratën e ditës së xhuma: “Gjërat më të këqija janë gjërat e shpikura (në fe) dhe çdo bidat është humbje.” Ai i paralajmëronte njerëzit që të ruheshin prej bidateve dhe i ftonte ata të kapeshin me Sunnet.

Është detyrë për muslimanët që ta kapin fort Islamin dhe të ecin me të pa u lëkundur. Nëse e bëjnë këtë, atëherë kjo u mjafton atyre dhe me këtë do arrin përsosmërinë. Ata nuk kanë nevojë për bidate. Allahu i Lartësuar thotë:

“Këtë ditë Unë e përsosa fenë tuaj për ju, dhe plotësova mirësinë Time mbi ju dhe zgjodha për ju Islamin si fe.” [el-Maideh. 3]

Pra, Allahu e përsosi dhe e plotësoi fenë – me falënderimin dhe lavdërimin e tij. Njerëzit nuk kanë nevojë që të sjellin bidate, kur Pejgamberi – paqja, shpëtimi dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të – thotë: “Detyrë për ju është që të merrni Sunetin tim dhe Sunetin e khalifëve të drejtë e të udhëzuar pas meje. Kapni fort ato dhe kafshojini ato me dhëmballë.” (Transmeton Ebu Daudi, Tirmidhiu dhe ibën Maxheh).

Njerëzit nuk kanë nevojë për bidatet e Zejdit dhe të Amrit (emra të rastësishëm). Detyrë për ta është që të kapen me atë që ka bërë ligj Allahu, të ecin në rrugën e Allahut, të qëndrojnë tek kufijtë që Ai ka vendosur dhe t’i lënë ato që kanë shpikur njerëzit. Ashtu siç thotë Allahu i Lartësuar duke i nënçmuar bidatet dhe bidatçinjtë:

“Apo kanë ata shok e të barabartë me Allahun (zota të rremë të tyre) të cilët kanë themeluar e caktuar për ta ndonjë fe të cilën nuk e ka urdhëruar e caktuar Allahu?” [esh-Shura. 21]

Allahu i dhëntë sukses të gjithëve për atë që është më e mirë, e rregulloftë gjendjet e muslimanëve, i dhëntë sukses që të kuptojnë fenë e tyre dhe i largoftë ata nga shkaqet e devijimit, humbjes dhe deformimit. Paqja, shpëtimi dhe mëshira e Allahut qoftë mbi pejgamberin tonë Muhamed, mbi familjen dhe mbi shokët e tij.

shkëputur nga broshura: “Çfarë e tronditin akiden”

(origjina e kësaj broshurë është një ligjëratë e shejhut të nderuar -Allahu e mëshiroftë-)

Autor: Abdulaziz ibn Abdullah ibn Baz

Përktheu: Bledar Aliu

Dosje: Ditëlindja e Profetit, Mevludi