Çfarë e trondit akiden – pjesa e dytë

3-Braktisja e fesë me anë të të besuarit

Prej llojeve të braktisjes së fesë me anë të të besuarit është ajo që njeriu beson në zemrën e tij, edhe nëse ai nuk e flet ose nuk e vepron (por vetëm e beson me zemrën e tij). Nëse dikush beson me zemër se Allahu i Lartësuar është i varfër apo është kurrnac, apo është i padrejtë edhe pse ai nuk e flet këtë, edhe pse nuk vepron diçka atëherë kjo është kufër (mosbesim). Kjo është vetëm për arsye të këtij besimi që ai ka dhe ky është mendimi i të gjithë muslimanëve.

Gjithashtu, kur dikush beson me zemrën e tij se nuk ekziston ringjallje e as tubim (i njerëzve në ditën e gjykimit) dhe se çdo gjë që ka ardhur në këtë çështje nuk është e vërtetë, ose beson me zemrën e tij se nuk ekziston xheneti dhe zjarri e as jeta tjetër, pra kush i beson këto me zemrën e tij edhe pse nuk i flet këto ka bërë kufër (mosbesim) dhe ka braktisur Islamin, Allahu na ruajt prej kësaj. Po ashtu, veprat e tij janë të pavlefshme dhe përfundimi i tij është në zjarr për shkak të atij besimi që ka. Gjithashtu, kur dikush beson me zemrën e tij (edhe pse nuk e flet këtë) se Muhamedi sal-lAllahu alejhi ve sel-lem s’është i sinqertë (nuk thotë të vërtetën), ose beson se ai nuk është vula e pejgamberëve dhe se pas tij do të vijnë pejgamberë të tjerë, ose beson se Musejleme gënjeshtari është pejgamber dhe i sinqertë, atëherë ai është mosbesimtar me këtë besim që ka.

Po ashtu, nëse beson me zemrën e tij (edhe pse nuk e flet) se Nuhu, Musai, Isai ose pejgamberë të tjerë janë gënjeshtarë, ose e thotë këtë vetëm për njërin prej tyre, kjo gjë është braktisje e Islamit dhe dalje prej tij. Edhe kur beson se nuk ka problem nëse lutet bashkë me Allahun edhe dikush tjetër si pejgamberët, ose ndonjë tjetër prej njerëzve, ose dielli, yjet e të tjera, nëse e beson me zemrën e tij atëherë e ka braktisur Islamin sepse Allahu i Lartësuar thotë:

“Kjo ngaqë Allahu është i Vërteti, i Përhershmi (Zoti i vetëm i Vërtetë që s’ka shok e të barabartë me Të), dhe gjithçka që ata (politeistët) lusin në vend të Allahut ose përkrah Tij është e kotë.” | El Haxh: 62.

Gjithashtu, i Lartësuari thotë:

“Dhe Zoti (i adhuruari) juaj është një i adhuruar i vetëm. Nuk ka të Adhuruar tjetër të merituar veç Tij, i Gjithëmëshirshmi, Mëshirëploti.” | El Bekare: 163.

”Vetëm Ty të adhurojmë dhe vetëm Ty të mbështetemi e të kërkojmë ndihmë (kudo, në çdo kohë dhe për çdo gjë).” | El Fatiha: 5.

“Ndërsa Zoti yt ka përcaktuar që të mos adhuroni askënd e asnjë veç Atij.” | El Isra: 23.

“Kësisoj, lutuni vetëm Allahut duke e bërë besimin tuaj të pastër vetëm për Atë, Një e të Vetëm, duke iu përkushtuar plotësisht vetëm fesë së Tij dhe vetëm për hir të Tij sado që ta urrejnë mosbesimtarët.” | El Gafir: 14.

“Dhe sigurisht që tashmë të është shpallur ty (o Muhamed) dhe atyre (të dërguarve) para teje: Në qoftë se bashkon të tjerë në adhurim me Allahun sigurisht që punët tuaja do jenë të pavlefshme, dhe padyshim që do të ishe nga të humburit.” | Ez Zumer: 65. Ajetet në lidhje me këtë temë janë të shumta.

Kush pretendon ose beson se lejohet që të adhurohet bashkë me Allahun dikush tjetër, qoftë ai melek (engjëll), pejgamber, pemë, xhind ose ndonjë gjë tjetër, ai është mosbesimtar. Por nëse e flet këtë me gjuhën e tij, atëherë është mosbesimtar me fjalë dhe me të besuar së bashku. Dhe nëse e bën këtë dhe lut dikë tjetër përveç Allahut, atëherë u bë mosbesimtar me fjalë, me vepër dhe me të besuar së bashku, Allahu na ruajt prej kësaj.

Prej shembujve të rastit që përmendëm është ajo që bëjnë sot adhuruesit e varreve në shumë vende. Disa lusin të vdekurit dhe kërkojnë ndihmë dhe përkrahje prej tyre. Disa prej tyre thonë: “O zotëria im! Përkrahje! Ndihmë! O zotëria im! Ndihmë, ndihmë! Unë jam në fqinjësinë tënde, ma shëro të sëmurin! Ma kthe atë që më mungon! Ma rregullo zemrën!”

Ata thërrasin të vdekurit të cilët i quajnë evlija dhe kërkojnë prej tyre këto gjëra. Ata e harruan Allahun dhe i bënë Atij shok në adhurim dikë tjetër, i Lartësuar është Allahu prej kësaj gjëje. Kjo vepër e tyre është mosbesim me fjalë, me besim dhe me vepër.

Dikush tjetër thërret nga një vend i largët dhe nga zona tepër të largëta, dhe thotë: “O i dërguar i Allahut! Më ndihmo…” dhe shprehje të tjera të këtij lloji. Ndonjë tjetër thotë tek varri i tij (pejgamberit): “O i dërguar i Allahut! Shëroje të sëmurin tim! O i dërguar i Allahut! Ndihmë! Përkrahje! Na ndihmo ndaj armiqve tanë! Ti e di gjendjen tonë tani! Na ndihmo ndaj armiqve tanë!”

I dërguari i Allahut sal-lAllahu alejhi ve sel-lem nuk e di gajbin (të fshehtën), madje gajbin nuk e di askush tjetër përveç Allahut të Lartësuar. Kjo është prej shirkut me fjalë dhe me vepër. Nëse beson bashkë me këtë se kjo gjë është e lejuar dhe s’ka problem, atëherë u bë shirk me besim, me fjalë dhe me vepër, Allahu na ruajt prej kësaj. Kjo gjë ndodh në shumë shtete dhe në shumë vende. Kjo ka ndodhur edhe në këto vende. Ka pas ndodhur në Rijad dhe në Dir’ijeh para se të shfaqej thirrja e shejh Muhamed ibën Abdul Uehabit, Allahu e mëshiroftë. Njerëzit në Rijad dhe Dir’ijeh merrnin për zota pemët dhe i adhuronin përveç Allahut, dhe disa njerëz që thoshin se ishin evlija të cilët i adhuronin bashkë me Allahun. Po ashtu ka pasur edhe varre që adhuroheshin bashkë me Allahun.

Në Xhubejle gjendej varri i Zejd ibën Hatabit se ai aty u vra gjatë luftrave të riddes në ditët e Musejlemes. Varri i tij adhurohej përveç Allahut derisa u shkatërrua dhe sot është harruar, dhe për këtë falënderimi i takon Allahut. Kjo gjë ndodhi për shkak të thirrjes së shejh Muhamedit, Allahu ia shenjtëroftë shpirtin dhe e shpërbleftë prej nesh dhe prej muslimanëve me shpërblimin më të mirë.

Në Nexhd dhe në Hixhaz ishin shumë të përhapura; shirku i madh, ideologjitë dhe besimet e kota, lutja e dikujt tjetër përveç Allahut saqë nuk mund të numërohet dhe as nuk mund të merret vesh. Por kur doli shejh Muhamed ibën Abdul Uehabi, Allahu e mëshiroftë, në gjysmën e dytë të shekullit të dymbëdhjetë (sipas hixhretit) d.m.th. para më tepër se dyqind vjet, ai thirri në rrugë të Allahut dhe i drejtoi njerëzit drejt të vërtetës. Atë e armiqësuan shumë prej dijetarëve injorantë dhe ndjekës të epsheve.

Allahu e përkrahu atë me dijetarët e së vërtetës, thirri në rrugë të Allahut dhe i mësoi njerëzit e i ftoi në njësimin (teuhidin) e Allahut. Ai ua sqaroi atyre se adhurimi i xhindëve, gurëve, evlijave dhe njerëzve të mirë e të tjerëve është shirk prej punës së injorancës. Ai u tha se këto janë punët e Ebu Xhehlit dhe të tjerëve si ai prej mosbesimtarëve të Kurejshitëve, të cilët e bënin këtë punë kur adhuronin Latin, Uzzan, Menatin dhe kur adhuronin varret. Këto pra ishin punët e tyre. Ai ua sqaroi më së miri njerëzve dhe Allahu udhëzoi shumë prej njerëzve për shkak të tij. Më pas thirrja e tij përfshiu gjithë Nexhdin. Në të u përhap teuhidi dhe imani (besimi). Njerëzit e lanë shirkun që i bënin Allahut dhe adhurimin e varreve pasi që i adhuronin ato, përveç disave që i mbrojti Allahu me mëshirën e Tij. Disa prej tyre adhuronin njerëz të çmendur që nuk kishin logjikë dhe i quanin evlija. E gjithë kjo ndodhte për shkak të injorancës së madhe në të cilën ishin zhytur.

Vazhdon . . .

Shkëputur nga broshura: “Çfarë e trondit akiden” (origjina e kësaj broshure është një ligjeratë e shejhut të nderuar).

Autor: Abdulaziz ibën Abdullah ibën Baz

Përktheu: Bledar Aliu

Dosje: Besimi