1- Abdullah Ibën Umeri radiAllahu anhuma tregon: Pejgamberi, sal-lAllahu alejhi ve sel-lem, e takoi Zejdin në fund të luginës Baldah përpara se t’i vinte shpallja hyjnore. Pejgamberit i sollën ushqim por ai nuk pranoi të hante prej tij. Pastaj ja ofruan Zejdit i cili tha: Unë nuk ha asgjë nga ajo që therni në Nusub-in[1] tuaj në emër të idhujve. Unë ha vetëm mishin e atyre kafshëve mbi të cilat është përmendur emri i Allahut kur janë therur.
Zejdi fliste keq për atë se si kurejshët e kishin bërë zakon të bënin kurban kafshët e tyre, dhe gjithnjë thoshte: Allahu e ka krijuar delen, Ai i ka dërguar ujin nga qielli dhe Ai e ka rritur barin për të nga toka. Megjithatë, ju e bëni atë kurban në emër të tjetërkujt dhe jo në emër të Allahut.
Ai thoshte kështu sepse nuk e pranonte një veprim të tillë dhe e quante si diçka të urryer. E përcjell Buhariu me nr. 3286.
2- Ibën Umeri radiAllahu anhuma tregon: Zejdi shkoi në Sham (kështu quhej e gjithë hapësira që sot përfshin Sirinë, Libanin, Palestinën dhe Jordaninë pasi atëherë ishte një vend i vetëm) për të kërkuar një fe bindëse dhe të vërtetë për ta ndjekur. Ai takoi një dijetar hebre dhe e pyeti për fenë e tyre. Zejdi i tha: Kam ndërmend të përqafoj fenë tuaj prandaj më trego diçka rreth saj. Hebreu iu përgjigj: Nuk do ta përqafosh fenë tonë pa marrë pjesën tënde nga zemërimi i Allahut (do ta përqafosh fenë tonë por do të marrësh pjesën tënde nga zemërimi i Allahut). Zejdi i tha: Unë pikërisht nga zemërimi i Allahut po mundohem të largohem, dhe nuk do të mbaja pjesë prej këtij mallkimi përderisa mundem ta shmang. A mund të më tregosh për ndonjë fe tjetër? Ai i tha: Nuk di ndonjë fe tjetër përveç el- hanijf (besimit të pastër në një Zot duke iu nënshtruar vullnetit të Tij). Zejdi e pyeti: Ç’është el-hanijf? Ai iu përgjigj: El-hanijf është feja e pejgamberit Ibrahim, alejhi selam. Ai nuk ishte as çifut dhe as i krishterë dhe nuk adhuronte zot tjetër përveç Allahut, Një të Vetëm.
Zejdi u largua prej tij dhe takoi një dijetar të krishterë duke i thënë të njëjtën gjë (si hebreut). I krishteri i tha: Nuk do ta përqafosh fenë tonë pa marrë pjesën tënde nga zemërimi i Allahut (do ta përqafosh fenë tonë por do të marrësh pjesën tënde nga zemërimi i Allahut). Zejdi i tha: Unë pikërisht nga zemërimi i Allahut po mundohem të largohem, dhe nuk do të mbaja pjesë prej këtij mallkimi përderisa mundem ta shmang. A mund të më tregosh për ndonjë fe tjetër? Ai i tha: Nuk di ndonjë fe tjetër përveç el-hanijf (besimit të pastër në një Zot duke iu nënshtruar vullnetit të Tij). Zejdi e pyeti: Ç’është el-hanijf? Ai iu përgjigj: El-hanijf është feja e pejgamberit Ibrahim, alejhi selam. Ai nuk ishte as çifut dhe as i krishterë dhe nuk adhuronte zot tjetër përveç Allahut, Një të Vetëm.
Kur Zejdi dëgjoi fjalët e tyre për fenë e Ibrahimit u largua nga ai vend, dhe kur doli prej tij ngriti duart dhe tha: O Allah! Të bëj Ty Dëshmitarin tim se unë jam në fenë e Ibrahimit. Esma bint Ebi Bekr, radiAllahu anhuma, thotë: E kam parë Zejdin duke qënduar i mbështetur me shpinë pas Qabes dhe duke thënë: O Kurejsh! (Betohem) Për Allahun! Asnjëri prej jush nuk është në fenë e Ibrahimit përveç meje.
Ajo shtoi: Ai (Zejdi) gjithmonë mbronte jetën e vajzave të vogla (të mos i varrosnin të gjalla). Nëse dikush donte ta mbyste vajzën e tij ai i thoshte babait të vajzës: Mos e mbyt atë pasi do ta ushqej unë për ty. Kështu ai e merrte atë, dhe kur rritej tamam shkonte dhe i thoshte babait të vajzës: Nëse dëshiron tani do ta kthej, dhe nëse do unë do ta ushqej përsëri për ty.
E përcjell Buhariu me nr. 3828.
—————————————————
[1] Nusub: vend i veçantë, altar guri në vende të caktuara, në varreza etj. mbi të cilat bëheshin kurbane në kohë të caktuara. Sipas rasteve bëheshin në emër të; idhujve, perëndive, shenjtorëve, varreve etj. me qëllim që t’i nderonin apo në pritje të ndihmës dhe përfitimit prej tyre.
Dosje: Kurbani